ابارشن
هي معصوم ابهم هي انمول جيون
ستارو نئون آسمان جو
پٺيون پل پنهنجي زمين جو، زمان جو
هي تنهنجي ۽ منهنجي وجودن جو حصو
انوکن سرورن جي محبوب پل مان
ڇڻي گرڀ تنهنجيءَ سمايو جڏهن
تخيل ۽ تخليق فطرت جي مڌمست
پرجوش راهن مٿان گامزن ها
وفا ۽ محبت جو اهڃاڻ بڻجي
ازل کان هو تنهنجي انگن ۾ لٿو هو
اڄاتل سڳنڌن جو احساس ايندي
سڄو جسم تنهنجو ويو واسجي هو
مگر مون ته تو سان
محبت جا تنها
ڪئي سال تنهنجي
شبابن ۾ گم ٿي
گذارڻ ٿي چاهيا
سمندر تي، هوٽل ۾ يا پارڪن ۾
جوانيءَ جي مستي ۽ الهڙ شرارت جا لمحا
حجابن کان آزاد بڻجي
ورهائڻ ٿي چاهيا
مگر هاڻ مون کي لڳي پيو ته تنهنجي
شبابن جا دلڪش حسين دلربا ڊول بي ڊول ٿيندا
اچانڪ بدن ۾ هي چرپر نويلي
۽ ڦهلاءَ عضون جو توکي به پنهنجي
فگر جي فڪر ۾ پريشان ڪري ويو
سنهين چيلهه ڇاتين جي سيڊول بيهڪ
گليمر جي اولين گهرجن منجهان آ
سکين جو ن صلاحون ۽ طنزيه ٺٺوليون
مٿان فيمليءَ جي پلاننگ جا هوڪا
۽ گمراهڪُن اشتهارن جي بارش
اڃا توکي زياده ڪري ڪانشس ويا
چيو تو به هو ۽ پرين مون به سمجھو
جوانيءَ جي بي ربط پرجوش پل ۾
’ڀري گرڀ‘ جو بار، بهتر نه ٿيندو
گليمر حوس ۽ پروپيگنڊا
قتل لاءِ سوچڻ تي قائل ڪري ويا
قتل سو به پنهنجي وجودن جي معصوم تخليق جو
مگر تنهنجي من ۾
حشر جو ڀيانڪ تصور اٿيو
اندر منجهه منهنجي ڪو حساس شاعر به جاڳي پيو
حواسن تي ڇانيل ڪميڻي حوس جا
نوان نحس زنجير ٽوڙي ڇني
اسان جي وجودن جي انمول حصي
جي ساهن جي ڏوري ٽٽڻ کان بچائڻ ۾ فاتح ٿيا پر
حشر جو مگر خوف گهر گهر ته ناهي
سڄو ڏيهه حساس شاعر ته ناهي.