اهڃاڻ
ڇا هي مُنهنجي ڌرتي آهي.
جنهن تان آءُ ڌڪاڻل آهيان.
سٺ ڪروڙ ڪلاڪ پُراڻو
اُجرو آ اتهاس اسانجو
جيڪو احد جديد ۾ هاڻي
ڌارين جي يلغارن آڏو
پُوياڙي جي پاڇن وانگي
ڌنڌلو بڻجي مٽجڻ تي آ.
ڪير اچي اهڃاڻ بچائي؟
تون ۽ مان ته سُتا پيا آهيون
اُوندھ جو اتهاس ڏسي ٿو
تهذيبن جي سندرتا جو
ڄڻ ڪو ڇيڙو ٿيندو آهي.
جنهن کي ڪو به ‘‘اناڙي’’ آريو
پنهنجي پيرن ساڻ لتاڙي
اڳتي گذري ويندو آهي
سج وهائي رات جا پاڇا
ڪيڏو ڪارونڀار سجائي
اُوندھ کي اوڳاڇڻ ويٺا
ها پر تنهنجا جُگنو ڏيئا
ڌرتي تولاءِ هاڻ به ٻرندا
ڪوجهي ڪاريءَ ڏائڻ جهڙيءَ
رات جي ڪکُ ۾ ڪان کپائي
گهپ انڌيرو ڦاڙي وجهندا
جنهن مان اُجري باک اکين کي
هوريان هوريان ٽمڪائيندي.