ساحل
سمنڊ سندي بيچيني ڏسندي
کارو ڇاڻ ڏڪي ويندو آ...
لوڻيي پاڻيءَ سان ساگر جي
ساري اڃ اجهاڻي ناهي
۽ سنڌوءَ ۾ پاڻي ناهي
جو لهرن جا لب پسائي
طوفانن جي تؤنس گهٽائي
لهرون! جن کي پير به آهن
تنهن کي ٻوڙن جنهن کي چاهن
جي ڌرتيءَ ڏي ڊوڙ ڀرن ٿيون
ساهه وندن جو ساهه ڪڍن ٿيون
۽ سنڌوءَ جا نير اجهاڻل
ساگر لئه چند بوندون آهن
پر جيوت جو جيون آهن
جهينگي جي سا جوت نه ساڳي
پلا جن جا پار نه ساڳيا
سو نه تمر جو جوڀن جڳ مڳ
هيرُن جا ويچار نه ساڳيا
ساحل تي سرهاڻ نه ساڳي
ساوڪ جا آثار نه ساڳيا
ناوَ مٿان ويچارا ماڻهو
پاڻيءَ وانگر کارا ٿي پيا
ڪيڏا نيڻ اڃارا ٿي پيا
جل لئه دريا واريءَ وانگي
بادل يار مياريءَ وانگي
روز مٿي کان گسندو آهي
ليڪن ظالم وسندو ناهي
۽ سنڌوءَ جو ميرو پاڻي
جيون جي هن ڦلواڙيءَ مان
ڇا سڀ رنگ اجهائي ويندو
يا هيءَ فطرت گهائي ويندو
سمنڊ سندي بيچيني ڏسندي
کاروڇاڻ ڏڪي ويندو آ.