تمنا جو بر
روح جو آسمان خالي آ
ڪو به ڊوڙيو ڪڪر جتي ناهي
سار ساري سراب جهڙي آ
منهنجا محبوب تنهنجي نالي جا
ڪي به يادن ۾ گل ٽڙيا ناهن
زندگي دور جي پهاڙن تي
ڪيتري هيکلي اداس آهي
خواب پنهنجا مگر مئا ناهن
آس راهون اڃا ڦٿولي ٿي
ڪهڙي واديءَ ۾ آجپو ڳوليون
ڪيترا جڳ رڳو تمنا جي
بر ندوري ۾ پاڻ کي روليون
منهنجا محبوب تنهنجي نيڻن جي
نيري نيري اٿاهه ساگر ۾
ڪيستائين شعور کي ٻوڙيون
زندگي جهنگ ناهي يادن جو
زندگي ڀيڙ آ ايامن جي
جڳ سارو اداس گلشن جيئن
۽ اسان جو شعور مالهي آ
منهنجا محبوب ڪيئن اکيون ٻوٽيان
وقت جو وهڪرو سوالي آ
ڇانورو ڪنهن طرف رهيو ناهي
روح جو آسمان خالي آ.