آزاد انسان
هي گونگن ۽ ٻوڙن جي وستي ٿي سڏجي
انڌن جيئن ٿا آدمي جت گذارن
ڪنن ۾ ڪٽارون-چپن منجهه چپرون
زبانن تي زنجير پائي گهمن ٿا
اُچا ڪوٽَ اظهار کي قيد ڪن ٿا
۽ سنگهرون، صدائن کي روڪي سگهن ٿيون
ڪڙين ڪلفڙن قيد جي رڃ راتين
بغاوت جي ڀورن سَلن کي به ساڙيو
صدا عرش تائين نه پهتي
نه ئي گهنڊ وڄائي سگهي آسمان جا
مگر ڪيستائين هي ڍورن جيان جيئڻ
حياتي گذارڻ جو مفهوم رهندو
ازل کان هي آزاد انسان ڪيسين
زمين جي خُدائن جو محڪوم رهندو!
هي گونگن ۽ ٻوڙن جي ڌرتي نه آهي...