خوف- 2
تنهنجا سڀ هٿيار
تنهنجي هٿ جا يار ٿيڻ کان پهريان
منهنجي دل جو خوف بڻيا ها
تنهنجو وحشي چهرو
وحشت جون ريکائون پنهنجي
پيشانيءَ تي آڻڻ کان ڪجهه پهريان
منهنجي سهميل ساهه مٿان
اڻڄاتل ڪو خوف کڻي نروار ٿيو هو
تنهنجا آدمخورن جهڙا ڏند
منهنجي رت ۾ ڀرجڻ کان ڪجهه پهريان
مون کي چيرڻ ۽ ڦاڙڻ جو خوف کڻي
من آڳنڌ تي پهچي ويا ها
تنهنجا سڀ دستور
منهنجا هٿ ۽ پير ڪڙين سان جڪڙي
ڦاسيءَ جي ڦندي تي مون کي پهچائڻ کان پهريان
ڊپ واري آکاڻي بڻجي
منهنجي عقل شعور کي پنهنجي مٺ ۾ پڪڙي
مهٽي ۽ چيڀاٽي ويا ها
تنهنجا سارا لشڪر، فوجون، گاڏيون، ورديون
توپون، ٽنئڪون، بم ۽ ميزائيل جهاز
منهنجي ڇاتي ۽ ڌرتيءَ جو سينو چيرڻ کان ڪجهه پهريان
منهنجي اندر جي هالار جبل کي چيري
پٿر پٿر سان ٺهڪائي
سرنگھون ٺاهي
ان ۾ پنهنجي خوف جا ڊائنامائٽ ڀري ۽ ڦاڙي ويا ها
تون سمجھين ٿو
تنهنجي جنگي چالن کان مون هارايو آ
ها مون هارايو آهي پر
ڇا تنهنجن هٿيارن آڏو
يا تنهنجي وحشي چهري کان
يا تنهنجي دستورن سامهون
يا تنهنجي فوجي طاقت کان
تون سوچين ٿو پر ايئن ناهي
ها مون پنهنجي گيدي پڻي کان هارايو آ
پنهنجي اندر ۾ جو پالي خوف رکيو مون
ان کان نيٺ شڪست آ کاڌي
تون هر دور جيان ڀل اڄ ڀي
پنهنجي طاقت کي ترقي ڏي
مونکي ڪو هٿيار نه گھرجي
مون بس پنهنجي خوف جو هڻکڻ
پنهنجي اندر پالڻ بدران
ان کي پنهنجي مٺ ۾ پڪڙي زور ڏنو آ
ها مون پنهنجي خوف کي چيڀاٽي ماريو آ
منهنجي باغي گھورن کي تون
پنهنجي وحشي نظرن ساڻ اکيڙي ڏس
ڪانئر جنگ کي ڇيڙي ڏس.