ڊجيٽل دور جا ٻار
”سرمد“ کي کپي ٿي، ٻي ڀيڻُ پَشم جِي
”ليزا“ ٿِي چوي:
”ٻيو ڀاءُ هجي ها، اڀ_ نير اکين سان،
هر وقت لڳي جئن آڪاش جيان گھر“
ليزا جي مما ٿِي، حيرت جو سمندر:
”معصوم سَڌُن جي پرواز ڪٿي آ!
ٿا چنڊ نه چاهن نئين ”ايج“ جا ٻچڙا
پوپٽ جي پٺيان هُو، ڪا ڊوڙ نه ڊوڙن
”ٽِبليٽ“ هٿن ۾، ٿا ڪار ڊُڪائن
رانديون نه مٽيءَ سان، ڪنهن ريت رهن ٿا،
رنگين قلم هُو ٿا فرشِ پکيڙن
پيزا ۾ پني تي، بس رنگ ڀرن ٿا
نيرن تي مکڻ جو، آهي نه تصور
کائن ٿا مگر هو ”ميگي“ کي مزي سان
جي گيت ڪهاڻيون، ٻارن لئه سرجيا
ويسر جي تَري ۾، ڪيڏا نه هليا ويا
کوپا هو ڪَنن تي، بس چاڙهي نچن ٿا
”پيٽي شڪلا“ جا، هُو ”سانگ“ ٻُڌن ٿا
ايجاد جي آنڌي
فطرت جو توازن برباد ڪري وئي
ٻارن ۾ بلوغت عمرين کان اڳي آ
ٿِي مهڪَ نه مَوهِن، معصوم ادائون
هِي دور ڊجيٽل قدرن تي هلي ٿو
معصوم رهيا ڪٿ هي ٻار اڄوڪا!؟