نظم هڪڙو جهول ۾
رات جو پويون پهر ۽ چاندني
چنڊُ ٿو چوٽيون سُفيدن جون چمي
لوڌِ تارن جي لڪي ڪيڏانهن وئي
تون به تنها، مان به تنها، شاعري
ذهن جي ڪينجهر مٿان ڄڻ
نيرڳين وانگي لٿي
۽ پڙاڏن سانت کي چيري وڌو
جرُ لُڏيو، لهرون اُٿيون ، گم ٿي ويون
سانت موٽي رات کي ڀاڪر وِڌا
پئي اڃان سرندو سفيدي تان لٿو
چنڊُ ويڙهي چيلهه پنهنجيءَ کي چَمندُ
مون جهپيو آ نظم هڪڙو جهول ۾
چنڊَ اڇليو يا سفيدي مان ڇڻيو
يا اُڏايا ياد جيڪي واءَ ۾
رنگ سي تنهنجا سِٽون بڻجي ڪريا.