لهوءَ جي سرخ لالائي
ڇڇوري، چلولي، چالاڪ، چنچل ٻار جيئن جهوٽو
صبح جي هير جو ويڙهي ڀني خوشبو
اجالو باک جو پنهنجي پلاندن ۾
پُڳو آهي نئين ديري جي ڀرسان آجپي جي راهه ۾
قربان ٿيل چئني شهيدن جي مزارن تي
سراپا خون ۾ لت پت مگر
تاريخ ۾ هڪ ڏينهن ايندو جو
هنن جو رت ڌرتي جي اڃارن برپٽن تي
مينهن جان برسي اپائيندو
اڇا سک ساهه جا موتيا
مٽيءَ جي سرخ سيني تي
شهيدن جي وهايل رت ۾ ڳاڙهو
ڀلي اڀريو نه آ سورج
مگر بدڪار ۽ باسي ڀيانڪ رات پوري ٿي
ڦٽن ٿا باک جا ڪيئي ٿڌا ڪرڻا
ڀڳو آرس، دلين ۾ دفن ٿي ويل آجپي جي آسوند نغمن
سندوري زرد موسم جي پڄاڻان گونج نڪرن ٿا
بهارون شال پنهنجي ڀاڳ جي آڳنڌ ۾ پلجن
ندوري رات مان بي داغ روشن صبح مرڪي پئي
ايامن کان ڏٺل بي انت پنهنجا خواب
تعبيرون کڻي مرڪن
اسان جي ڀينگ ٿي ويل ڀاڳ جي بيرنگ چهرون مان
پوي اڀري شهيدن جي لهوءَ جي سرخ لالائي.