شِڪاگو!
ملي وينگس هئي واسينگ وارن سان شِڪاگو ۾
اَلائي ڇا چَئيِ ويئِي اشارن سان شِڪاگو ۾
ٽِڪن سان گَجُ پهريل سانوري جو سامُهُون آئي
لٿي ڄڻ شام، ويسٽ- اِن تي ستارن سان شِڪاگو ۾
مِليا جي آمريڪا ۾ کُليل دل سان مِليا سِنڌِي
ڪيائون وَڙ سُوَڙ ”امداد“ پارن سان شِڪاگو ۾
پَسان ٿو آءٌ اُن ۾ اولڙو هڪ چنڊ چهري جو
ندي ٿي تار وهندي وئي ڪنارن سان شِڪاگو ۾
پُراڻي مَڌُ وانگي ئي نشا تن جا لٿا ناهن
گُذاريونسين گهڙيون جيڪي به يارن سان شِڪاگو ۾
چيوسين ها چيوسين ڳَر لڳي جيڪي به چوڻو هو
ڪيوسين سَو دلين سان پيار پيارن سان شِڪاگو ۾
اَلائي پُورَ ڪهڙي ۾ ”سحر“ سُرٻاٽِيو: ”سانول!
هُجون ها ڪاش تُون ۽ آءٌ ٻارن سان شِڪاگو ۾“
”صنم“ ڳائي رهي هئي شاهه جي اسٽيج تي وائي
ڀِٽائي ساڻ هو ڄڻ بيقرارن سان شِڪاگو ۾