شعرُ!
جيون آهه لنوايو مون کي
پر مان ڪيئَن لنوايان توکي
شعَر ٻُڌائڻ لاءِ چَوِين ٿِي
ڪهڙو شعرُ ٻُڌايان توکي
قومي، رُوماني، رُوحاني
ڪهڙو شعر سُڻايان توکي
ڪيڏي سُک سان ويٺي آهين
ڇاجي لئِه تڙپايان توکي
وارن وانگي سُلجهيل آهين
ڇاجي لئِه اُلجهايان توکي
جي ڪنهن گَهر تي ڪو نه رسن ٿيون
سي ڇو گِهٽيون گُهمايان توکي
ڪانڊا ٽانڊا منهنجا رستا
تن تان ڪيئَن هلايان توکي
جنهن جي ڪائِي منزل ڪانهي
ساڇو راهه رُلايان توکي
عشق ته مُشڪ جِيان ٿو اُکلي
مُٺ ۾ ڪيئَن ڇُپايان توکي
سُپ سان سِڄُ نه ڍڪجي سگهندو
لوڪان ڪيئَن لِڪايان توکي
اَوستا سُندر سپني جهڙي
اُن مان ڇو جاڳايان توکي
شهر سڄوئي ٿاڻا گهاڻا
ڪهڙو سَيرُ ڪرايان توکي
تون ته سجايل سنوريل ڌُر کان
ڪهڙو آءٌ سجايان توکي
شعر رڳو گُل ناهن، سي ڪنءَ
ڪونج ڳچيءَ ۾ پايان توکي
تون ئي منهنجو مشڪل حَل ڪر
ڪهڙي سُر ۾ ڳايان توکي
سڀئي رنگ سُنهن ٿا توتي
ڪهڙو رنگ لڳايان توکي
پوءِ به جي تون مهڪڻ چاهين
اوري اچ مهڪايان توکي
هليا ته نِس پِس تو جهڙو ئي
سُندر شعرُ سُڻايان توکي!