چيئِه!
1
منهنجي سگريٽ پيڻ جو نه وڻئي اسٽائيل
آءٌ ٽي وي تي به بيمارُ لڳو هوس، چيئِه
نظم جنهن وقت پڙهيو هوم ”دُونهين جو بادل“
ته اُنهيءَ مهل صفا ٻارُ لڳو هوس، چيئِه
آءٌ سڀني کان ڪَٽيل، دُونهن ۾ ويڙهيل سيڙهيل
پنهنجي ئي ڪنڌ مٿان بارُ لڳو هوس، چيئِه
منهنجي اکڙين ۾ هئا خواب سوين جاڳندا خواب
بي گناهيءَ جو گنهگارُ لڳو هوس، چيئِه
ٽيپو ٽيپو ٿِي ٽِميا رنگ ۽ خوشبو جنهن مان
پاڻ گُل هوس، مگر خارُ لڳو هوس، چيئِه
شهر ۾ پيارَ جو پينارَ لڳو هوس، چيئِه
آءٌ سوريءَ جو سَزاوارُ لڳو هوس، چيئِه
نه اُها ٻانهَن ڊگهير ۽ نه اُها وچ ۾ ميز
پوءِ به تولاءِ پَريون پارُ لڳو هوس، چيئِه
۽ سندم چين سِموڪنگ، گهڻو ڳالهائڻ
آءٌ بڪواس ۽ بيڪارُ لڳو هوس، چيئِه!
2
جنهن سان ٽڪرائجي پنهنجو ئي مٿو ڦاڙيان ٿو
آءٌ پٿر سندي ديوارِ لڳو هوس، چيئِه
منهنجي نيڻن ۾ هئا نِيرَ، هٿن ۾ هئا ڦول
آءٌ رسوا سَرِ بازارِ لڳو هوس، چيئِه!