يا!
يا رهي پئو يا وٺي هل پاڻ سان!
ڇو ڇڏيو مون کي وڃِين ٿي هيڪلو
تو سوا سارو سُڃو آهي جهان
ڳالِهيُون آهن ستارن کان وڌيڪ
وقت سِنڌُو سِيرَ جنءَ هر دم روان
حُسن گُل آهي وڃي ڪومائِجيو
عشق ئي آهي سدائين جو جوان،
بس وڌيڪ اِن کان ڀلا ٻيو ڇا چوان؟
يا رهي پئو، يا وٺي هل پاڻ سان!
تون هلي ويندينءَ ته ڇا رهندو ڀلا!؟
هيءَ زمين هوندي ۽ هوندو آسمان
۽ ستارا لڙڪ هوندا جانِ جان
سي ستارا لڙڪ اکڙين ۾ کِڙيا
۽ پني تي لڙڪ لفظن وانگِيان
ٿي پِيا، ۽ سِٽَ جي ڳَهه ۾ جَڙيا
جڳمڳائيندڙ اَمُل ڪنهن نَگ جيان
بس وڌيڪ اِن کان ڀلا ٻيو ڇا چوان؟
يا رهي پئو، يا وٺي هل پاڻ سان!
چِت سدائين سوچِيو توکي ڏسي
هُو به هُو هڪ نظم تو جهڙو لکان
من اَڻيهي چاهِيو توکي پَسِي
ٻُڪَ ۾ تنهنجو مُبارڪ مُک رکان
۽ سندءِ اکڙين جي گهري سمنڊ ۾
پيو ٻُڏان اُپڙان ٻُڏان اُپڙان ٻُڏان
تون ڦُٽل ڦاٽل چپن تي، رَس ڀَريل
چَپ رکين تان جِيءَ ۾ جُهومِي پوان
بس وڌيڪ اِن کان ڀلا ٻيو ڇا چوان؟
يا رهي پئو، يا وٺي هل پاڻ سان!