پَنو!
ٻَني تي هڪ شعر لکيو مون
پَنو کيسي منجهه رکيو مون
۽ سوچيو مون
جيئن سڀاڻي ايندينءَ تون
توکي شعر پڙهائيندس!
تون آينءَ
ويٺينءَ
ڳالهايئه
۽ پوءِ واچ ڏسي
پَرس کڻي هلي به وينءَ
پَنو کيسي ۾ رهجي ويو
ڪپڙن سان گڏ ڌوپِي ويو
ليڪن دل جي پَني تي
لکيل آهي شعر اُهو
جيڪو ڌوپِي ڪو نه سگهيو
پڙهي سگهين تون ڪاش اُهو!