تُون!
تُون اُهائي ته نه آهين جيڪا
ڪالهه رستي تي ملي هئي مون کي
۽ چيو هئائين ته: ”ڪيڏو نه ڳري ويو آهين!“
تُون اُهائي ته نه آهين جيڪا
شعر پڙهندي هئي منهنجا ۽ ڀنل لهجي ۾
مون کي چوندي هئي: ”اي منهنجا ڪوي!
ايترو ڪوهه دُکي آهين تون
پنهنجا سڀ ڏکَ ڏئي ڇڏ مون کي
تنهنجي پلڪن تي ٽڪيل لڙڪ
هليا، آءٌ چُمان
ڪنڌ ڪلهي تي لاڙي
تنهنجي ڇاتيءَ تي ڌري هَٿُ ڇڏيان!
”رات ڪهڙي به هجي، جيئن گُهلين، وارَ وڇائي ڇڏيان
جندڙي جيل سهي
ساڻ رهڻ ٿي چاهيان!
تيل تون بڻج ته وَٽ جيئن ٻرڻ ٿي چاهيان
پنهنجا سڀ سُکَ ڏئي
تنهنجا سڀ سُورَ سهڻ ٿي چاهيان
سمنڊ آهين ته سندءِ ٿاهُه لهڻ ٿي چاهيان!
ٻيو ته ڪجهه ڪِينَ ڪرڻ ٿي چاهيان
بس رڳو پريت رڳو پريت ڪرڻ ٿي چاهيان
اِن سِوا ڪجهه به ٻُڌائڻ نه ٿي چاهيان نه ٻُڌڻ ٿي چاهيان
تُون رڳو گيت رچين
آءٌ رڳو پريت ڪريان!“
تون اُهائي ته نه آهين جيڪا
ڪالهه رستي تي ملي هئي مون کي
۽ چيو هئائين ته: ”ڪيڏو نه ڳري ويو آهين!“
(هي نظم ”تون ئي تون“ سلسلي جو هڪ ايپيسوڊ آهي، اهو سلسلو ”هلچل“ رسالي ۾ ڇپجندو رهيو ۽ اُن مان هتي اُتاريو ويو).