مان!
مان جو تنهنجو ٿِي ويو آهان
مرندي مرندي جِي ويو آهيان
گهڻو پري نڪرِي ويو آهيان
حد لاحد اُڪرِي ويو آهيان
جو به وڻيئي سوڳَهُه ٺاهي
سونَ جِيان پگهرِي ويو آهيان
هڪڙيءَ مُکڙيءَ کي ڇا چاهيم
ڪنڊن سان اٽڪِي ويو آهيان
اُٽل سڄي توڏي ئي سونا
تو ڏي ئي سِرڪِي ويو آهيان
ماڻهو ڇا؟ آئون ماڻهوءَ جي
پاڇي کان ڇِرڪِي ويو آهيان
جڳ کي امرت آڇڻ ڪارڻ
قاتل زهر به پِي ويو آهيان
مينديءَ رتڙو هٿڙو لاتئِه
ريٽي رڱ رڱجِي ويو آهيان
شبد روپ سروپ ڪَوِتا ۾
دل بڻجي ڌڙڪِي ويو آهيان
پيار ڪرڻ کان پهرين ۽ پوءِ
ڇا هوس ۽ ڇا ٿِي ويو آهيان
سِڄُ، چنڊ، تارا ۽ ڌرتي
ڪنءَ نه ٽِڙي پکڙِي ويو آهيان
جن کي ساريو ساريو ساريان
تن کان وسرِي ويو آهيان
رُسڻ نه پرچائڻ وارو ڪو
پاڻ رُسي پرچِي ويو آهيان
سندءِ ڇُڙيل ڪارن وارن ۾
چَو کُنڀو ٻَڌجِي ويو آهيان!