هُوءَ!
جنءَ ٿي سُئِي سَڳي کي سيري، تنءَ ٿي مون کي سيري هُوءَ
پريت پُراڻي آهي ليڪن، نئين لڳي هر ڀيري هُوءَ
اڻڄاڻائي ڪم آئي سين، ڄاڻَ وجهي وئي ڄيري هُوءَ
ڀَونرُ ڀري ٿو جيئَن ڪَونرَتي، هيرَ اِنهيءَ تي هيري هُوءَ
سورج وانگر جا ڏي چاهي، سورج گُل جنءَ ڦيري هُوءَ
هُن کان ٻاهر ڪجهه ڪو نه آهيان، عڪس آهيان آئينو هُوءَ
ڀوَ ساگر مان پار اُڪاري، اهڙو آهه سفينو هوءَ
سڄي سِرشٽي مُنڊيءَ وانگي، اُن ۾ آهه نگينو هوءَ
ڌڙ ڌڙ ڌڙ ڌڙ ڌڙڪان هُن ۾، دل آهيان مان سينو هوءَ
هيڏي ساري هِن دنيا ۾، تنها مان ۽ تنها هُوءَ
منزل هُوءَ، انهيءَ ڏي ويندڙ، چارا سارا رستا هُوءَ
ٻن گهرنِ نيرن نيڻن سان، چئي وڃي ٿي ڇا ڇا هُوءَ
ايڏي سُهڻي ايڏي سچي، جهڙي منهنجي رچنا هُوءَ
جيون ڪيڏو بي رنگ آهي، اُن ۾ رنگ ڀريِ ٿي هُوءَ
هَٿ تي هَٿُ ڌري ٿِي انءَ جنءَ، دل تي هَٿُ ڌري ٿِي هُوءَ
ڄڻ ته مِلي ئي ڪا نه هُئِي، جي، پَل جي لاءِ پري ٿِي هُوءَ
ڪُوڙ ڪُپت جي ڇَل وَل جڳ ۾، پَتِ سُپَتِ پَري ٿِي هُوءَ
***