سُور
هاڻ جو سُور اٿم سيني ۾
سو پني تي به لکي سگهندس ڇا
دانُ وردانُ سَرل ۽ سونِي
سا سچي سِٽَ سِکي سگهندس ڇا
هاڻ جو لڙڪ اٿم پنبڻن ۾
ڪو چَپن ساڻ چُمڻ ايندو ڇا
چاهَه جي آهه گهٽي سينڌ سمان
ڪو گهٽيءَ منجهه گُهمڻ ايندو ڇا
وقت پٿر ٿي وِيو آهي جو
اُهو پٿر به ڌِڪِيندو ڪوئي
سُورَ کي سَٽَ ڏئي سيني مان
سِٽَ سَهه رُوپُ ڇِڪِيندو ڪوئي
هيءَ جا رات مٿان پئي آهي
سا وِهامي به ته ويندي آخر
هيءَ جا شمع ٻري ٿي مون جنءَ
سا اُجهامي به ته ويندي آخر
کَن اَکَن لاءِ ته دُونهون هوندو
پوءِ پَنو صاف لڳو پيو هوندو
۽ سندم هانوَ جيان پني تي
پينَ جو نِبُ ڀڳو پيو هوندو!