مَتان!
مون ٻُڌو آهه ته تون مون سان مُحبت ٿي ڪرين!
ڇو نه ان ڪُوڙي سچي ڳالهه تي ڪجهه دير جي لاءِ
ٿورڙو جِي ته وٺان ٿورڙو خوش ٿِي ته وٺان
ڇو ته اِن راز کُلڻ سان ئي سندءِ وارَ کُليا
تنهنجي وارن جي کُلڻ سان ئي ڪڪر ڪارَ ڪئي
تو ڏنو ٽهڪ ته کنوڻين کڻي کِلڪارَ ڪيا
تو کِلي نيڻ کنيا ڄڻ ته سُهائو ٿي ويو
تو ٿڌو ساهه ڀريو واءُ سَڻائو ٿي ويو
تو تَشِيءَ ساڻ ملائي جو تَشِي هئي مون ساڻ
ته لڳو رنگ ۽ سُرهاڻ ڪئي رِيجهَه رِهاڻ
منهنجي ڪنهن گيت چُميا چَپَ سندءِ پنهنجوپا ڻ
هيءَ سچي ڪُوڙي خوشي پوءِ مِلي يا نه مِلي
ڇو نه اِي پَلُ اَ پَل نظم ۾ پوئي ڇڏيان
ٿي سگهي ٿو ته اِنهيءَ نظم کي لکندي لکندي
تنهنجي معشوق بدن لئه نئين تشبيهه سُجهي!
ٿي سگهي ٿو ته اهو نظم اڪيلائيءَ ۾
تون پڙهين ۽ منهنجا الفاظ چُمن تنهنجا چَپ
پڙهندي پڙهندي تنهنجي رخسار تي ڊوڙي سُرخي!
ڇو نه اڄ رات کڙي چنڊ ستارن وچ ۾
ڇو نه اڄ رات ٻري شمعِ وفا طاق به طاق
پر متان هيءَ به هجي عشق سان دوکي بازي
پر متان هِي به هجي حُسن جو سنجيده مذاق!