ڪَلا!
ڪوي آهي پريمي ۽ ڪويتا پريمڪا آهي
وِڌاتا،ستيه ،اَت سُندر،اَڌِڪِ اُتم ڪَلا آهي
نه ڪو دکشڻ، نه ڪو اُتر، نه ڪو پورب، نه ڪو پشچم
چون ٿا پريت جنهن کي سو اُها پنجين دِشا آهي
اها اِندر ڌُنش، ست رنگ پنهنجي پريت جا آهي
پراچين آهه جيڏي، نت نئين تيڏي ڪٿا آهي
سُهائي رات آهي، آءٌ تون آهيون، هوا آهي
اِهو پل بس اِتي بيهي رهي اهڙي دعا آهي
ستارن سان سجائي سينڌ سَڄَڻِي، چنڊ جُهومر ڪر
اڄوڪي رات پنهنجي آهه اڄ سڀ ڪجهه روا آهي
خدا آهي مُحبت خود، مُحبت خود خدا آهي
اِهائي ابتدا آهي، اِهائي انتها آهي
بِنا چاهي به دنيا ۾ اچي پَرگَهٽ ٿِيا آهيون
سُجهي ئي ڪا نه ٿي ٻِي ڪا، اِها هڪڙي خطا آهي
اُگهاڙي پُٺِ ڀَر ليٽِي ڏٺم جنهن سان ستارن کي
ملي ٿي هاڻ جهڙوڪر مِڙوئِي آشنا آهي
اَجهاڳ اِن وقت جي ساگر منجهان هڪ بُوند پياسي لئِه
اسان جون حُجَتُون ڪهڙيون فقيراڻي صدا آهي
ڏٺم هُن کي جُڳن کان پوءِ جنءَ، تنءَ پئي يَڪو سوچيم:
”اُها ناهي! اُها آهي! اُها ناهي! اُها آهي!.....“