”نِشوا“
ڪنهن ڪاڄ منجهه ڳوٺ ۾ ”نِشوا“ مِلي هُئِي
پنهنجو پُڇيائين نانءُ ۽ مون تي کِلي هئِي:
”وسري وڃي ٿو نانءُ اوهان کان ڪَوِي سندم!“
جيڪي چوڻ گهريم ٿي چئِي ڪو نه سو سگهيس
‘ها، نانءُ تنهنجو ياد برابر نٿو رهي
پر نيڻ تنهنجا ڪو نه ٿا وسري سگهن ڪڏهن!’
”نِ شِ وا!“ ٻڌاءِ نانءُ ٿي هڪ هڪ اکر ڪري
۽ مون چيو ته ”هاڻ سندءِ وسرندو نه نانءُ
تنهنجو ئي نانءُ وِرد سڄي واٽ پيو ڪندس
”نِشوا“ ڪندس پيو، رڳو ”نِشوا“ ڪندس پِيو!“
حِدرآد تاءِ ڳوٺ کان جيڪو مفاصلو
آهي اُهو ته ڪٽجي وڃي ٿو ڪلاڪ ۾
‘ڇا زندگيءَ جو ناهه اِهو ئي مفاصلو؟!’
توکان پُڇڻ گهريوم، پُڇي ڪو نه پر سگهيس
تون ڳوٺ ۾ ۽ آءٌ هِتي راهه ۾ هُئَس
اُن ويرَ تنهنجا نيڻ وري ياد آئِيا
۽ پوءِ ڪجهه به ياد رهيو مون کي ڪو نه ڪو
گنجو ٽڪر، نه رات، نه رستو، نه فاصلو
بس تنهنجا نيڻ ئي هُئا بس نيڻ نيڻ نيڻ
ملندينءَ ته ياد نانءُ سندءِ هوندو ڪو نه ڪو
پر نيڻ تنهنجا مون کان ڪڏهن ڪو نه وسرندا!
27.3.2015