انگُ!
تو جو چولو لاٿو هوندو
چنڊ اُرهه ۾ ڦاٿو هوندو
تو جو پاڻي نايو هوندو
پير چُمڻ سو آيو هوندو
تو جو ڌوتا هوندا پيرَ
ڇِرڪِي پيئِي هوندي ڇيرَ
تو جا ڌوتي هوندي سَٿر
ڦڙو نه بيٺو اَٿر پَٿر
تو جو مهٽيا هوندا ڳَلَ
پاڳل ٿي پيا هوندا پَلَ
تو جو ڇلڙو پاتو هوندو
ڳِيت پپيهي ڳاتو هوندو
تو جا دُهري پاتي هوندي
داڻن پاتي جهاتي هوندي
توجو صابڻ لاتو هوندو
تِرڪِي تِرڪِي ويو هوندو
تو جو انگ اُگهاڙيو هوندو
تاڙڻ وارن تاڙيو هوندو!
لوڪ سِٽَ ”اُرهه کِڙي ٿو چنڊ جان، ٿوٿر ناهه ٿڻن“ کان متاثر ٿي لکيل