مگر!
مِلياسين ڪڏهن ڪو نه گهاٽن وڻن جي ٿڌي ڇانوَ ۾
ٻَڌءِ ڪا نه سرسبز ڪنهن شاخ تي
ڪا به ڳاڙهي رِبن
نه چاقوءَ سان کُرڙي لکيوسين ڪڏهن نانءُ ٿُڙتي
نه ڪو هَٿُ هَٿ ۾ ڏِنئِه
چپن تي نه ڪو چَپ رکيئِه
نه ڄِڀ سان ڪڏهن ڄِڀ چکيئِه
اُرهه کي سدائين رَئي ۾ لڪائي رکيئِه!
ڪڏهن شام توسان
اَلا ڪا نه گذري
سمندر ڪناري
ڪڏهن چيلهه ۾ ٻانهن پائي
نه لهندو ڏٺوسين
ڪڏهن سِڄَ کي!
ڪڏهن رات توسان
اَلا ڪا نه گذري
ڏٺوسين ڪڏهن ڪو نه اُگهاڙن پُٺن ڀر
ستارن جَڙيل آسمان!
مگر پوءِ به اِنءَ ٿو لڳي
سڄي عُمر تو ساڻ گذري هجي!