اَڄ!
جنهن جي هَٿَ تريءَ تي منهنجي ليکي ڪا به نه لِيڪَ آهي
تَنهن کي منهنجي صحت جي ڳڻتي مون کان به وڌِيڪَ آهي
سا ڇا ڄاڻي منهنجي چُپ ۾ هڪ چيخ آهي، ڪيڪَ آهي
سا اوجاڳيل اکڙين ۾ جاڳيل خوابَ به ڪاش ڏسي ها
مون کي نه ڏسي ها، محفل جا آدابَ به ڪاش ڏسي ها
هِن دل ۾ ڦُٽندڙ رتو رتُ گلابَ به ڪاش ڏسي ها
جن جي سُرخي هُن جي لاءِ لکيل شعرن ۾ اوتِي مون
ڇڙواڳ هوائن ۾ رکي اُجاگر جيون جوتي مون
ڀڄي ڀُري ويو آهيان ليڪن سڄو رکيو مَن موتي مون
ڇاڪاڻ ته اُن مَن موتيءَ ۾ هُن جي صُورتَ مُورتَ هُئي
ڪي ڏينهن هئا، جو مان هُن جِي، منهنجي هُوءَ ضروُرتَ هئي
هُن بِن منهنجي، مون بِن هن جِي ڪڏهن به ڪا به نه پُورت هُئي
پنهنجا ٽهڪ ڏئي جا مون کي، منهنجا ڳوڙها رُوندي هئي
هِنءَ لُوڻ نه هئي، منهنجن زخمن لاءِ پَهي جنءَ هُوندي هُئي
اڄ سا آهه پَرائِي، جيڪا مون کي پنهنجو چُوندي هئي