جيڏي!
تون تڏهن ملي آهين
ها، جڏهن جيڻ جيڏي
مون ڇڏي ڏنو آهي
ڇو ته زندگي هاڻي
ڪا نه آ جيڻ جوڳي
جسمُ نِيلَ نِيلَ آهي
روح پڻ رڳو روڳي
پاڻ کان اڙي جيڏي
ڪا نه ٿي مسيحائي
ٿي ته شاعري ئي ٿي!
ڪائنات هيءَ هيڏي
هيڪلو ڪوي آئون
سو به سنڌ ڌرتيءَ جو
جو نه ڪو ڪٿي ڇپجي
انڪري نه ڪو پڙهجي
ان ڪري نه ڪو ڪڙهجي
پوءِ به پيو رچي ڪَوِتا
پوءِ به پيو جِئي تنها
تون تڏهن ملي آهين
ها جڏهن اڪيلايون
راس اچي ويون مون کي
ها جڏهن نراسايون
وڻ وڌي ٿِيُون مون کي
تون تڏهن مِلي آهين
۽ رُني کِلي آهين
مان به ٿو ملان توسان
لڙڪ کي اُگهي ڳل تان
ٿو ملي کلان توسان
۽ ائِين لڳي ٿو ڄڻ
پاڻ سان ملان ٿو مان!
سوچِيان تڏهن ٿو مان
پاڻَ سان ملئي مون کي
ڪيترا نه جُڳ گذريا!
ڇو ته آرسين جي لئه
وقت ٿي ويو پٿر
لِيڪَ جا تِريءَ تي هئي
ڪيڪَ سا تِريءَ تي هئي
ڪِيڪَ جا جُڳن کان پوءِ
تو ٻُڌي وَتِي جيڏي
۽ وري لڳي مون کي
زندگي جيڻ جوڳي!