گُلُ!
باک ڀِنيءَ جو شبنم جنهن کي وهنجاريو سهنجاريو هو
سو گُل آندو هوم ته تنهنجن ڀنڀن منجهه سجائيندس
۽ پوءِ اُن تي ڀَونرو بڻجي ڦيرا پيو مان پائيندس
نِس پِس اُن گل جهڙو گيت گلابي ڳائيندس
پر تنهنجن ڀنڀن وارن ۾ گُلُ اڳيئي ٽانڪيل هو
گُل جتي سجائڻ چاهيو هوم، اُتيئي ٽانڪيل هو
ليڪن اُن گُل جي لالي گُل تائين محدود هئي
تنهنجي ڳَل تي ته اُهائي ساڳي هيڊ پئي هئي هاري
پر مُرڪي مُرڪي پوءِ به نڀائي تو پئي دنيا داري
گُل جو آندو هوم ته تنهنجن ڀنڀن منجهه سجائيندس
۽ پوءِ اُن تي ڀَونرو بڻجي ڦيرا پيو مان پائيندس
نِس پِس اُن گُل جهڙو گيت گلابي ڳائيندس
ڇا، اُن گُل کي چپٽيءَ ۾ ئي مهٽي سهٽي ڇڏيان ها؟
ها، پَلُ اَ پَل، کَن اَکَن پُور اِهو به پِيو هو دل کي
سَچُ پُڇين پُور انهيءَ تي سُور اِهو به ٿِيو هو دل کي
ٺيڪ انهيءَ لمحي دل ئي مون اڻسُو نهين جي سُونهِين ٿِي
۽ آندل گُلُ رکيو مون تنهنجي پشم پدم پيرن ۾
نِوِڙي گُلُ کنيو تو، تنهنجي چهري تي آئي لالِي
اُن لاليءَ سان چمڪي پيئِي تنهنجي ڪَن جي والِي
منهنجي من ڀَونري تنهنجي چوڌاري ڦيرا پاتا
۽ اُن گل جهڙا تازا سُرها گيت گلابي ڳاتا!
6.11.1989