ميهڙ شهر لاءِ هڪ بزرگ هستي جي دعا
ميهڙ منهنجي مٺڙي ملڪن ۾ مشهور،
پيدا ڪيو جنهن پرت سان بلبل * ذي شعور
ميندي پڻ هن ملڪ جي هاڪاري حنا،
لايو سجايو سڀ جو توڙي ڏيهان ڏور
ڪريان نه مٽ ملير کي مر هوءِ مارئي ماڳ،
هت واري پئي واڪا ڪري هت مهراڻ آ مخمور
پکي لکي پرڏيهه جا سڀ مڙيو ميڙاڪا ڪن
ماءُ ماهي موڪ منڃر ماڻين ٿي مشڪور
پٻڻ پاٻوڙا ڪنول ڪليون بهه کنڀيل واکاڻ
جل جک لوڙهه پن ٻورائي ڪم ٿيا ڀرپور
ڪاريون ڀوريون چوڙ ڪنڍيون کير ٿڻين تمٽار
ٽهلن رنڀن ريجهه سان ڪڏڻ مٿي پڻ ڪور
سڳداسي سونهري سڳڌائين سنسار،
چانور سي چوکا ڏسي هٽيا هاري حقدارن سور
البت اڄ ڪلهه آهه ميهڙ سو ماٺائي ۾
اڳوڻي ٿا اوج جا پل پل پونس پور
هارين هاج هٿئون وئي نڪا برڪت آ منجهه ڀاڻ،
سم سڌا سيلا ڪيا پيا ولها ٿين وهلور
محبت منجهان ماڻهيئن وئي سڃائي ساڻ،
ڪپت قهري ڪست مان ڪيڏا ڪيا ته ڪلور
نگري نراسائي ٿي اکڙيا پير اميد،
مزور توڙي مالدار سڀ فنا منجهه فتور
فضا غذا غليظ ٿي منجهي پئي ميهڙ،
اونداهي انڌير ڪيو نچوڙيائين نور
مڙس نه ٿين مايوس ڪن ڪانئر ٿا اي پر
ڪنج ٻاهون ٻڌ سندرو غازي ٿي غيور
مست مثل منصور جي ٿي اچو منجهه ميدان،
مڃائي ميمبرن کي شهر ڪيو مسرور
شهبازن جا ٻچڙا اعليٰ ڪيو پرواز
بازن جون بازون نه ٿين اڏڻ کان مجبور
ڊريو ڀُٽي پارڪ سان سونهن وڌايو سرس
گند مٽي جي ڍير کي ڪريو چڪنا چور
ترڪيو تالاب کي صاف ڪيو رستا
بجلي کسي جاري ڪري شهر ڪيو پرنور
لا تقنطو من رحمت الله اجهو آس وندن
ڪين ڇڏيندو ڪارڻي هادي هوت حضور
مردم خيز مٽي چوي ميهڙ جي ته مدام
پاڪ ڪيو گهر پانهنجو مغز ٿيو مخمور
ابڙاڻن جا ابڙا سڻ ساڙيهه جو سڏ
ميهڙ جي مندن کي جن ڪيو معذور
فائق فورٽ پاڪستان جا، غازي عبدالرسول
مهاجر انصار جي دوئي ڪريو دؤر
همٿ مردان مدد خدا ياد ڪيو يارو
ضياء فشان ٿيو زور سان تجلي هڻي جيئن طور
دائم رهي دوستن جي قائم سا ته ڪلب
مهتاب ٿئي ميهڙ جي- جا مالڪ کي منظور
سائينم سدائين ڪرين مٿي سنڌ سڪار
ميهڙ تي پڻ مهر ڪري ڏک ڪرين ڪافور
مدد علي شاهه جي ميهڙ کي مدام
مر مرڪن منٺار سي جن موکيو هي منشور