وقت آرس ڀَڳو زندگيءَ جي اَڳيان
دردَ گُھنگُھرو ٻڌا هرخوشيءَ جي اَڳيان.
جانوَر جانورَ کان نه ڀَؤ ٿو ڪري،
سو به حيران آ آدميءَ جي اَڳيان.
دل کي آٿت ڏئي مُرڪيو مون مگر،
سچ سامھون هُيو آرسيءَ جي اَڳيان.
چاھ چانگي جو هو مينڌري سان مگر،
بار ڇڏيو اُٺن بيوسيءَ جي اَڳيان.
سُونھن سان سُونھن کي مون به ڀيٽي ڏٺو،
چنڊ ڪجھه ڪو نه ھو پدمڻيءَ جي اَڳيان.
تلخ لھجن ڦُٽيو دل جي احساس کي،
ماٺ ”ميرل“ رهيو دوستي جي اَڳيان.
✤✤