ڪجھه روئي ڌوئي پنھنجي مُنھن مان لڙڪن کي اُڪلائي اَچان.
ڪا درد غمن جي ٽڙنگ ڀَري ڪٿ ڏُور وڃي اڇلائي اَچان.
تو مون کي ڄڻيو پنھنجي ڪُک مان بس ٿڃ ملھائڻ مون کي اَچي،
اي سنڌ مان تنھنجي جوڌن ۾ شل پنھنجو نانءُ ڳڻائي اَچان.
آ غلطي ھُن جي يا منھنجي مان پاڻ وڃان ٿو ڇا ٿِي پيو،
دل چاھي ٿي دلوارن کي خود پاڻ ھلي پرچائي اَچان.
اڄ ڳالهه ھلي پئي محفل ۾ موھن جي دڙي جي ماڻھن جي،
پوءِ ڇو نه، اتي آثار مثل مان ٽوپي اجرڪ پائي اَچان.
مان سنڌ امڙ جي جان ٿيان هِن ڌرتي تان قربان ٿيان،
تاريخ جي ورقن ۾ ”ميرل“ ڪو باب نئون لکرائي اَچان.
✤✤