گُل رکي وئي ٻه ٽي اڄ مٽيءَ جي مٿان.
سيءِ به رُوئندا رھيا دل لڳيءَ جي مٿان.
ماءُ جيجل کي پُٽڙي ڌڪاري ڇڏيو،
گھر کان ٻاھر رُني پئي گھٽيءَ جي مٿان.
پيار توسان ڪيم جي ٿو سمجھين گنهه،
سر رکان ٿو پرين مان اڏيءَ جي مٿان.
زندگي ڄڻ ته دردن جو پھراڻ آ،
غم چتي پيو ھڻي ٿو چتيءَ جي مٿان.
بُک ۾ ٻار معصوم روئندا رھيا،
چنڊ ھڪڙو ھُيو جُھوپڙيءَ جي مٿان.
زندگيءَ جي سفر ۾ ھي ”احساس“ ٿيو،
بار ھوندو آ ڪاٺي سڌيءَ جي مٿان.
✤✤