عيد
عيد ڀلا ڇو پنھنجي ناهي..!؟
مون جيڏيون سڀ هار به ڪن ٿيون،
سُرما ۽ سينگار به ڪن ٿيون،
رنگ برنگي ڪپڙا پائي،
چوڙيون پائي، ميندي لائي،
بابا سڀئي مون تي کلن ٿيون..!!
مُنھنجن ميرن ڪپڙن تي هُو،
چٿرون ڪن ٿيون، چَتِيَن تي هُو،
مُنھنجي پير ۾ جُتي ٽٽل آ،
بابا تُنھنجي ننڊ ڦٽل آ..!!
خوشيون هر ڪو پيو ٿو ملھائي،
بابا هڪڙي ڳالھه ٻڌاءِ!
عيد ڀلا ڇو پنھنجي ناهي..!؟
بابا پنھنجو حال ته ڏس تون،
تن تي چَتِيَن وارِي چولِي،
هي جي تيل ڦليل پيا ڪن،
تن جي آهي ساڳِي ٻولِي،
پنھنجي پاند ۾ ڇا لئه بابا؟
خوشين وارِي ناهي هولِي،
هي ڇو پاڻ کان ڪونه پڇن ٿا؟
پنھنجيون اکيون لڙڪن واريون،
ٽھڪن ۾ هي ڳوٺ سڄو آ،
ڇا هي پنھنجي قسمت آهي؟
اڄ ڀي پنھنجو روزو آهي؟
عيد جي ڏينھن ڀي چُلھه اجھاڻِي،
هرڪا جند پئي آ ساڻِي،
ڪونه ڪڏهن ڀي سُک ٿا سنڀرون،
پنھنجي اکين ۾ آهي پاڻي،
بابا! امان ڏس روئي ٿي،
بيماري جنھن کي وئي کائي،
کٽ تي ائين پئي آ جيجل،
ڄڻ ڪا هڏن جي آ مُوڙِي،
آس امڙ جي ڪونه ٿي پُوري،
جِيوَن ٿي ويو آهي کُوري،
جيجل خواب ڏٺا هئا جيڪي،
تن جو دَم ٽُٽي پيو آهي..!!
گھر جي هر هڪ ڪُنڊ مان بابا،
درد جو وڻ ڦُٽي پيو آهي..!!
بابا ڇو نٿو مون کي ٻڌائين؟
درد سڀئي ڇو پاڻ کي مِلِيا؟
مون ته ٻڌو هو جيجل سنڌڙي،
ناهي غريب، امير هِي آهي،
پوءِ ڀي ڇا لئه بک ڪَٽيون پيا؟
روز نئون ڪو ڏک ڏسون پيا،
جيڪر سنڌ آ سونَ برابر،
پوءِ ته ٿياسين سونَ جا مالڪ،
ائين ڪٿي ڇا ٿيو آ ڪڏهين،
سونَ جا مالڪ بک مَرن ٿا؟
روزا ٽيھه ٿين ٿا ليڪن،
پاڻ ته ورهين کان روزاتا،
ائين لڳي ٿو مون کي بابا،
سنڌ ته مُنھنجي سڀ ڪجھه آهي،
ليڪن پنھنجو وارث ناهي..!!
بابا هڪڙي ڳالھه ٻڌائي..!!
عيد ڀلا ڇو پنھنجي ناهي..!!
✤✤