سوچ جو جاري سفر، هر ڳلي ٿڪجي پئي.
جا کنئي ٿم پاڻ سان دردن ڀري ٿڪجي پئي.
پاڻ پنھنجو پاڻ کي ڪنھن سُڃاتو ڪينڪي،
ڪنھن نه پنھنجو مُنھن ڏٺوآرسي ٿڪجي پئي.
خواب هو جيوَن سڄو وار چاندي ٿي ويا،
وقت جي هِن ڊوڙ ۾، زندگي ٿڪجي پئي.
ياد جي مندر اندر گِھنڊَ گونگا ٿي وَيا،
ڪونه پوڄارڻ وَري، مُورتي ٿڪجي پئي.
زندگي کٽ تي پِيل پُٽ لئه اکڙيون کُليل،
ماءُ جي ممتا سان گڏ بيوسي ٿڪجي پئي.
درد جي هن ديس ۾ دل به خالي گھر جيان،
توکي ساريندي سَڏي در دري ٿڪجي پئي.
✤✤