ڪشمير
حسرتن جي هنج ۾ آ زندگي،
ڪوھ جيڏين آ اُميدن ڪَرُ کنيو،
جيءُ ٽنگيل آهي جبل جي چوٽ تي،
هر طرف انجير جا وڻ ٿا وڻن،
مان مسافر آهِيان پرديس ۾،
ائين لڳو ڪشمير سان ٽڪراءُ ٿِيو..!!
ڪونه پئي مونکي خبر هي ڇا ٿِيو..!!
ڌڪ لڳو ۽ دل اندر ۾ ٺا ٿِيو..!!
نيڻ نيڻن جي تلاشي ٿا وٺن،
ڪيس الفت جو کُلي ٿو ڇا ڪجي؟
ڄڻ ڪو مجرم هٿ لڳو قانون کي،
۽ اکين آهي وڪالت خوب ڪئي،
جج جي ڪرسيءَ تي ويٺو عشق آ،
ڏوھ ثابت ٿي وڃي ٿو اوچتو!
ڏنڊ ۾ پنھنجي ڦُرائي دل ڇڏيم!
سوچيان ٿو هي اچانڪ ڇا ٿيو!؟
نيل درياھ جي ڪنڌيءَ تي ڪير هو!؟
جو ٻَڌي ويو عشق جو سَرمئي سَڳو،
ڇا ته ڇولين جيئن حُسن ۾ رقص هو!؟
آبشارن ۾ اُنهيءَ جو عڪس هو،
سامَھُون ٻُوٽا ڏسي اکروٽ جا،
درد جاڳيا مونکي پنھنجي ڳوٺ جا،
سوچيو مون اجنبي آهين چريا،
ڇا ٿيو ٿئي اجنبين جي شھر ۾،
روڪ پنھنجا نيڻ ويندين کاڄ ٿي،
جي سنڀاليئي پاڻ پنھنجو ڀاڳ ٿئي،
هوءَ الائي ڪير هئي جا وئي هلي!
ڪڻڪ رنگي سانوري هئي بانوري،
قدرتي چشمن جو هُو پاڻي پِيئڻ
پاڻ آئي سونھن جِي اڳواڻ ٿي،
دل ٿي تڙپي روح ۾ ڇڪتاڻ ٿي،
نيڻ نيڻن سان لَھڻ لائُون لڳا،
راز محبت جو کليو پرديس ۾،
اجنبي سان نينھن جون ڳالھيون نه ڪر!
دل کي مون ڏاڍي جھليو پر ڇا ڪجي؟
ڪونه ٿي منھنجي مڃي ٿِي ٻار آ..!!
عشق جو نيڻن ۾ درياھ تار آ..!!
ساوڪن ۾ سوچ سائِي ٿي وئي..!!
دل هئي پنھنجي پرائِي ٿي وئي..!!
✤✤