ونڊِي
مُنھنجي وجود کي،
خوف جي نِيئرن سان،
ٻڌي ڇڏيو آهي..!!
تڏهن به مون،
حوصلو ناهي هاريو..!!
ڇو ته!
مون مايوسين جي ماڳ تي،
انڌيرن سان جنگ ڪري،
اُميدن جا ڏيئا ٻاري،
اڪيلائيءَ جي،
آسمان تي،
حسرتن جا خواب،
سجائي ڇڏيا آهن..!!
ڪاش مُنھنجي سپنن کي،
ساڀيان ملي پوي..
ته مُنھنجو جِيوَن به،
بھارن جي واس کان،
واقف ٿئي..!!
ڇو ته!
مُنھنجي به دل،
چاهي ٿي،
جڏهن عيد جو ڏينھن اچي،
تڏهن آئون بابا کي چوان،
”بابا اڄ ته عيد آهي..!!
اڄ ته نوان ڪپڙا کپن..!!
اڄ ته خرچي کپي..!!
اڄ ته ڳنڌڻ سان،
ماني ڍؤ تي کپي..!!“
تڏهن بابا جي اکين مان،
لڙڪن جا قافلا،
جاري نه ٿين..!!
۽ بابا ائين نه چوي،
ته پٽ! هن عيد تي به،
ڀوتار،
ونڊِي ناهي ڏني..!!
✤✤