توبن دردن جا ڌڻ ٿي ويا.
جيون واڙو لڳندو آهي.
پيرَ ته گھر ۾ گم ٿيندا هِن،
جڏهن ڌاڙو لڳندو آهي.
ويس ته اعليٰ پھري ٿو پر،
پو به اگھاڙو لڳندو آهي.
نياپو تنھنجو آگم وانگي،
منڙو تاڙو لڳندو آهي.
وقت ڏکئي ۾ سُڌ پوي ٿي،
ڪير ڪُڄاڙو لڳندو آهي.
درد به مونسان گڏ ڄائو هو،
تڏهين جاڙو لڳندو آهي.
ملھاري سرُ ڇيڙين ٿو ائين،
ڄڻ ڪلواڙو لڳندو آهي.
✤✤