شرافتن جا بَخيا اُڊيڙي.
منافقيءَ جا ٿو پَر پکيڙي.
حصن ۾ جيڪو ويو ورھائي،
پُڇوس! مونکي ڪڏھن ٿو ميڙي.
مٽيءَ ۾ آخر مِٽي وَيو ٿي،
مٽيءَ تي ھلندو ھو ٻانھون ٽيڙي.
وڇوڙو ڄڻ ھي ڍڳن جو ھَرُ آ،
زمين دل جي ڇڏي ٿو کيڙي.
ڪري ڪو ”ميرل“ ويو آ ٻيجل،
دلين جي سُرندي کي نيٺ ڇيڙي.
✤✤