اِهو افسوس ماري ٿو
لتاڙي روڊ رستن کي،
اچي انسان تي پھتي،
ڇڄي آ ماءُ جي ڇاتي،
اَبي جي مُرڪ کسجي وئي،
ڏکن جو ناچ جاري ٿيو..!!
وڇوڙو سخت طاري ٿيو..!!
پنھنجي پر ۾ کٽي وياسين..!!
مرونُ کان ڀي مٽي وياسين..!!
سڀئي احساس جا ڌاڳا،
اسان پل ۾ ڇڳا آهن،
اندر ۾ ٿورڙو جانچون،
ا سين انسان آهيون ڇا؟
اسان جو ڪم هيو ڇا ۽،
اسين ڇا ڇا ڪيون ويٺا،
هوَس پنهنجي مِٽائڻ لئه،
اُجاڙي گهرڇڏياسين ڪَئِين،
اسين انسان آهيون ڇا؟
چڱو انسان کي ڇڏيو،
ڀلا حيوان آهيون ڇا؟
ڪڏهن حيوان کي حيوان،
ائين پَل ۾ ڪُٺو آهي؟
هٽا پردو تون وحشت جو،
حدون سڀئي تواورانگهيون،
ڪُٺي تو مارئي آهي،
ڪُٺي تو ڀيڻ ڌي ۽ ماءُ،
لَڄائِي لڄ تو آهي،
جڏهن انصاف جي ٽِڪ ۾،
ڏٺو مون پنهنجي چهري کي،
شرم ڏاڍو اچي ٿو اڄ،
نه ٿي انسان سگهيس مان،
نه ٿي حيوان سگهيس مان،
دلين جو ڪوس ماري ٿو..!!
اهو افسوس ماري ٿو..!!
✤✤