جپان جي شهر شمودا ۽ مائي ڪِچيءَ جي ڪهاڻي
اسان جو جھاز به پهريون دفعو شمودا بندرگاهه ۾ لنگر انداز ٿيو هو ته شهر گهمندي هن جپاني عورت اوڪچيءَ (Tojin Okichi) بابت ٻڌو هئوسين، جنهن کي وفات ڪئي اڄ سوا صديءَ کان مٿي عرصو ٿي ويو آهي. سندس نالو ته ڪِچي هو پر جپاني ٻوليءَ ۾ ڪنهن کي مانُ ڏيڻ لاءِ سندس نالي جي اڳيان ”او“ (O) ڏنو وڃي ٿو. پر افسوس جو جيستائين ڪچي جيئري رهي، هوءَ ڳوٺ وارن لاءِ ڦٽ لعنت جو سبب بڻي رهي. مرڻ بعد اڄ تائين، هن کي سڄو جپان ياد ڪري ٿو، هن جي تعريف ڪري ٿو. سندس تصويرون (Paintings) سياح خريد ڪن ٿا. سندس تصوير وارا ڪافيءَ جا ڪوپ، پوسٽ ڪارڊ ۽ ٻيون شيون سووينيئر طور خريد ڪيا وڃن ٿا. مون وٽ به پنهنجي هڪ جھاز جي ڪئبن ۾ اوڪچيءَ جي تصوير واري پليٽ ڀت تي ٽنگيل رهي ٿي. جيئن جپان جي ٻين بندرگاهن: نگويا، وڪاياما، يوڪوهاما، هيروشيما وغيره جا منهنجا جپاني دوست ۽ واقفڪار اهو تحفو ڏسي سمجهي وڃن ته اسان جو جھاز جپان جي ڏاکڻي بندرگاهه شمودا (Shimoda) مان ٿي هتي پهتو آهي. شمودا، جيڪو دنيا جي خوبصورت سامونڊي ڪنارن (بيچُن)، باغن ۽ گرم پاڻيءَ جي چشمن جي ڪري مشهور آهي. شمودا بندرگاهه جي بيهڪ اهڙي آهي، جو جپان ايندي اسان کي پهرين هتي لنگر ڪيرائڻو پيو ٿي، جيئن حيدرآباد کان ڪراچيءَ ايندي پهرين سچل ڳوٺ ٿو اچي. ٻنهي ڳوٺن جو هڳاءُ منهنجي دماغ ۾ اهڙو ويٺل آهي، جو ڪنهن جپان جي سفرنامي جو نالو ”سچل ڳوٺ کان شمودا“ رکڻ ٿو چاهيان.
شمودا شھر جي هڪ ٻُڌ مندر ”گيوڪوسينجيءَ“ جي ڀر ۾ هن عورت جي ياد ۾ ”اوڪچي ميموريل هال“ به آهي، جنهن کي ڏسڻ لاءِ ڪيترائي ڏيهي ۽ پرڏيهي سياح اچن ٿا. پهريون دفعو شمودا ۾ اچڻ تي آئون به پنهنجي جھاز جي ڪجهه ساٿين سان گڏ هي مندر ۽ اوڪچي هال گهمڻ ويو هوس، جنهن ۾ ڪم ڪندڙ هڪ جپاني عورت ڀڳل سڳل، پر سمجهه ۾ اچڻ جوڳي انگريزيءَ ۾ مون کي وڏي چَس ۽ چاهه سان اوڪچيءَ جي ڏک ڀري پريم ڪهاڻي ٻڌائي هئي.
ڪموڊور پيريءَ جي زوريءَ جپان داخل ٿيڻ کان اڳ 220 سالن تائين ڪنهن جپاني عورت جي ته ڇا، پر ڪنهن مرد جي به ڌارئي ملڪ جي مرد سان ميل ملاقات نه ٿي هئي. سو ان حساب سان ڪِچِي سَان پهرين عورت هئي، جيڪا ڪنهن ڌارئي جي سريت ٿي رهي. هتي ڪِچيءَ جو نالو ”او ڪِچي“ بدران ”ڪِچي سَان“ لکيو اٿم. پڙهندڙن کي ٻڌائيندو هلان ته ڳالهه ساڳي آهي. جپاني نالن (اسمن) اڳيان ”او“ ڏيڻ معنيٰ اهو نالو فضيلت سان کڻڻ آهي ۽ اهو ”او“ نه فقط انسانن جي نالن اڳيان پر ”چا“ چانهه، ”ميزو“ پاڻيءَ ۽ ٻين شين جي اڳيان به لڳائي انهن کي عزتدار بڻائي سگهجي ٿو، جيئن اسان وٽ ڪيترن شين کي اهو مانَ وارو درجو ڏيڻ لاءِ انهن شين جي پويان ”شريف“ ڳنڍيو وڃي ٿو. جيئن مٽياري شريف، درگاهه شريف وغيره. انسانن کي عزت سان سڏڻ جو ٻيو طريقو هنن جي اڳيان جناب، محترم، محترمه، مسٽر، مسز يا مِس جھڙا لفط آهن، پر جپانيءَ ۾ انهن سڀني لفطن لاءِ هڪ ئي لفظ ”سان“ (San) آهي. جيڪو نالي پويان لڳايو وڃي ٿو جيئن مٿي لکيو اٿم “Kichi- San”.
سو ذڪر هيٺ آيل هيءَ جپاني حسينا ”ڪِچي سَان“ ڪنهن عام ڌارئي جي نه، پر مسٽر هئرس (Townsend Harris) جي سريت ٿي رهي، جيڪو آمريڪا ملڪ جي نمائندگي ڪرڻ لاءِ جپان ۾ پهريون سفارتڪار (قونصل جنرل) ٿي ٽوڪيو کان 100 کن ميلن جي فاصلي تي سمنڊ جي ڪناري واري شهر شمودا ۾، 1856ع جي سيپٽمبر مهيني ۾ آيو هو. جتي هن ٻه سال گذاريا.
”ڪچيءَ هئرس جي دل وٽان خدمت چاڪري ڪئي“. شمودا جي ڪِچي ميموريل هال ۾ ڪم ڪندڙ عورت ٻڌايو. ”هو بيمار ٿيو ته هن کيس وقت تي دوا درمل ڏني ٿي، سڄي جسم کي زور ڏنا ۽ هن جي کاڌي پيتي لاءِ ڳائي گوشت ۽ کير جو بندوبست ڪيو“.
پڙهندڙن جي ڄاڻ لاءِ لکندو هلان ته هن پاسي يعني ڏور اوڀر يا ڏکڻ اوڀر ايشيا جي ملڪن: جپان، ڪوريا، فلپين، ويندي ملائيشيا، انڊونيشيا، ويٽنام ۽ ڪمبوڊيا پاسي، اڳ ۾ کير پيئڻ جي عادت ئي نه هئي. ايتريقدر جو پنهنجن ملائيشيا وارن سفرنامن ۾ به لکي آيو آهيان ته 1980ع واري ڏهاڪي ۾ اسان کي ملائيشيا ۾ رهڻ دوران ڍڳيءَ جو کير حاصل ڪرڻ لاءِ ڪيڏي ڀڄ ڊڪ ڪرڻي ٿي پيئي. سو جپان ۾ ڪِچيءَ کي پنهنجي صاحب هئرس لاءِ کير حاصل ڪرڻ لاءِ وڏي جدوجھد ڪرڻ پيئي. شمودا جي ميوزيم ۾ ڪِچيءَ جو هڪ ماڊل رکيل آهي، جنهن ۾ هن جي هٿ ۾ کير جو گلاس آهي. هئرس کي مقامي هارين کي سمجهائڻو پيو هو ته هو ڍڳيون پالي کير پيدا ڪن، جيڪو جپانين ان کان اڳ نٿي پيتو. جپان جي اڄ جي ٽاپ جي مشهور کير ڪمپني موري ناگا (Morinaga) جڏهن بعد ۾ کير جي پئڪنگ ۽ پائوڊر ٺاهڻ جو ڪارخانو هنيون ته ان جو ڪريڊٽ آمريڪن هئرس ۽ ڪِچي سانَ کي ڏيڻ لاءِ، ان جي تختي شمودا جي هن مندر اڳيان هنئي وئي، جتي هئرس پنهنجي آفيس ۽ رهائش گاهه ٺاهي هئي. ڪنهن ڍڳي يا ڍڳيءَ کي ڪُهي ڳائو گوشت حاصل ڪرڻ ته جپاني ماڻهن جي سوچ کان ٻاهر ڳالهه هئي. اڄ دنيا جي بهترين ڳائي گوشت “Wagyu” يا ”ڪوبي اسٽيڪ“ جپان مشهور آهي پر ان وقت ڍڳيءَ کي گوشت لاءِ ڪهڻ پاپ جو ڪم سمجهيو ويندو هيو. آمريڪن قونصلر جنرل ۽ ان جي ڊچ ترجميڪار لاءِ جپانين مجبور ٿي هر وقت هڪ ڍڳو وڻ سان ٻڌي ڇڏيو ٿي، پر ان جي ڪسڻ واري رات مندر جا ٻاوا گوتم ٻڌ جي مجسمي اڳيان سجدي ۾ ڪري پوندا هيا، ته هنن يا هنن جي شهر مٿان هن پاپ جون آفتون نازل نه ٿين، جيڪو هي مغرب جا ماڻهو هنن ذريعي ڪن ٿا.
شمودا جي هن مندر ”گيو ڪُوسِينجي“ (جنهن جي اڳيان ڍڳي يا ڍڳيءَ جو ڪوس ٿيو ٿي) ۾ هي سلسلو ٻه سال ڏهه مهينا هليو، جيڪو وقت هئرس (آمريڪن قونصل جنرل) هتي رهيو. مندر جي رکوالي ڪرڻ واري عورت هن مندر جي اڳيال لڳل يادگار پليٽ ڏيکاري، جنهن تي ڍڳيءَ جي تصوير آهي. هن ٻڌايو ته هي اهو هنڌ آهي، جتي انسانن جي کائڻ لاءِ پهرين ڍڳي ڪُٺي وئي هئي. ان پليٽ تي جپانيءَ سان گڏ انگريزيءَ ۾ جيڪا عبارت لکيل آهي، اها هتي لکان ٿو:
"This monument, erected in 1931 by the butchers of Tokyo, marks the spot where the first cow in Japan was slaughtered for human consumption. (Eaten by Harris and Heusken)"
اُن پليٽ تي جن ٻن ڍڳيءَ جو گوشت کائيندڙن جا نالا لکيل آهن، انهن ۾ هڪ ته هئرس آهي، جيڪو آمريڪن حڪومت طرفان قونصل جنرل ٿي شمودا ۾ آيو هو ۽ ٻيو همراهه هيوسڪين (Heusken) ڊچ آمريڪي هو ۽ هئرس لاءِ ترجميڪاريءَ لاءِ رکيو ويو هو. هيوسڪين 1832ع ۾ ائمسٽرڊم (هالينڊ) ۾ ڄائو. جتان پوءِ هو لڏي نيويارڪ آيو. هن کي جپاني ڪانه ٿي آئي، پر انهن ڏينهن ۾ ڊچ واحد يورپي ٻولي هئي، جنهن کان جپاني واقف هئا، ڇو جو جپان ۾ اڪيلائيءَ (Isolation) واري دؤر ۾ به جپانين ڊچ واپارين کي ناگاساڪي بندرگاهه وٽ مقرر ڪيل هڪ جڳهه تي، سندن جھاز لنگر انداز ڪرڻ جي اجازت ڏني هئي. انهن سان لهه وچڙ ۾ اچڻ ڪري ڪجهه جپاني ڊچ سکي ويا هئا. هي آمريڪن قونصل جنرل هئرس جپانين سان ڳالهه ٻولهه ڪرڻ لاءِ انگريزيءَ ۾ ڳالهائيندو هو. جيڪا انگريزي هيوسڪين پنهنجي مادري زبان ڊچ ۾ ترجمو ڪري ان جپاني همراهه کي ٻڌائيندو هو، جنهن کي ڊچ آئي ٿي ۽ پوءِ ان جپاني همراهه ان ڊچ ٻوليءَ جو جپانيءَ ۾ ترجمو ڪري حڪومت جي واسطيدار عملدارن کي ٻڌايو ٿي. اهڙيءَ طرح جپانيءَ ۾ مليل جواب ڦري گهري انگريزيءَ ۾ هئرس کي ٻڌايو ويندو هيو. هيوسڪين جڏهن جپان آيو ته هن جي عمر 23 سال مس هئي. قونصل جنرل جو مترجم هجڻ ڪري هن جي به جپان ۾ ڪافي لئي هئي ۽ جپان حڪومت توڙي عوام هنن جي اڳيان پويان پئي ڦريا ۽ چمچا گيري پئي ڪيائون. ايتري قدر جو انهن ڏينهن ۾ جپان ۾ هڪ عام ماڻهوءَ ۽ ويندي جھڙي تھڙي آفيسر کي به گهوڙي تي سوار ٿيڻ جي اجازت نه هئي. هڪ هنڌ کان ٻئي هنڌ هنن کي پنڌ وڃڻو پيو ٿي. گهوڙي تي سوار ٿيڻ جي فقط سامورين (جپاني جنگجو جوڌن ۽ سردارن) کي اجازت هئي. سو هي ڊچ ترجميڪار جتي ڪٿي رعب سان گهوڙي تي سوار ٿي پئي نڪتو ۽ ساڻس گڏ ٻه يا ٽي جپاني باڊي گارڊ سپاهي به گهوڙن تي هن سان گڏ پئي هليا. اهي اهڙيون ڳالهيون آهن، جن کي ڏسي اصل ۾ جپانين جو اندر پَڄريو پئي. هڪ رات هيوسيڪن ڪنهن دعوت تان موٽيو ته جپاني قومپرست ڇوڪرن جي ٽولي (Shishi) مٿس حملو ڪيو. جيتوڻيڪ هيوسڪين سان گڏ ٻه گهوڙي سوار گارڊ سپاهي ۽ چار پنج ڄڻا گولا (گئس بتيون) کڻي رستو ڏيکارڻ وارا پيدل هلندڙ سپاهي به هئا، پر هيوسڪين کي جسم جي ٻنهي پاسي اهڙا زخم رسيا جو هو بچي نه سگهيو. هيوسڪين کي ٽوڪيو جي ڪورن جي (Korin-Ji) قبرستان ۾ دفن ڪيو ويو. هيوسڪين هر روز تفصيل سان ڊائري لکندو هيو. اها 1964ع ۾ "Japan Journal 1855-1861" جي نالي سان نيو جرسيءَ جي رٽگرز يونيورسٽي پريس طرفان ڇپي.
شمودا شهر، هئرس، هيوسڪين، اوڪِچي، پهرين ڍڳي جي ڪسڻ، ۽ ڍڳيءَ جي کير پيئڻ ڪري هڪ اهڙو شهر ٿي پيو آهي، جنهن کي دنيا جا سياح ڏسڻ لاءِ اچن ٿا. خاص ڪري آمريڪي، جن جي وڏن جپان جي هِنَ الڳ ٿلڳ رهڻ واري پاليسيءَ کي طاقت جي زور تي رد ڪيو ۽ دنيا جي ماڻهن کي جپان ۾ داخل ٿيڻ جو موقعو مليو.
1979ع ۾ چيف انجنيئر جي حيثيت ۾ جھاز جي اوچتي مرمت لاءِ مون ان کي شمودا بندرگاهه ۾ ٻن ٽن ڏينهن لاءِ بيهاريو هو ته ان دوران هڪ ڏينهن آمريڪا جو صدر جمي ڪارٽر به هي مندر ڏسڻ آيو هو. خبر ناهي هو انهن ڏينهن ۾ صدر هو يا رٽائرڊ هو. بھرحال جپان وارن هن کي شمودا ۾ وڏو پروٽوڪول ڏنو هو.
پاڻ جپاني عورت اوڪِچي، ڪچي سَان يا محترما ڪِچيءَ جي ڳالهه ڪري رهيا هئاسين، جنهن بابت، منهنجي 1973ع يا 1974ع واري شمودا جي پهرين جپان جي سفر ۾ ”گيوڪوسينجِي“ مندر جي ڀر ۾ اوڪِچي ميموريل هال ۾ هڪ ڪم ڪرڻ واري عورت ٻڌايو ته: ”1854ع ۾ او ڪِچي (Okichi) شمودا شهر جي سترهن سالن جي هڪ خوبصورت ۽ مشهور گيشا هئي، جيڪا تسورو ماتسو (Tsuru Matsu) نالي هڪ مقامي واڍي سان مڱيل هئي“.
هونءَ گيشائون پوڙهيون ٿي پوءِ شادي ڪنديون آهن. جوانيءَ جي ڏينهن ۾ هو گراهڪن کي ريجهائڻ جا مليل پئسا گيشا گهر جي مالڪڻ ”ماما سان“ کي قرض پوري ڪرڻ ۾ ڏينديون آهن، جيڪا ڪيترائي سال هنن کي قابل ڪرڻ (Train ڪرڻ) ۾ خرچ ڪندي آهي. پر ميموريل هال جي سنڀال ڪندڙ عورت ٻڌايو ته: ”مِس ڪِچيءَ تي ڪنهن جو ڪو قرض نه هو. گيشا گهر جي هوءَ پاڻ مالڪ هئي ۽ هن جي هن واڍي تسورو سان اهڙي دل هئي جو هن جلدي شادي ڪرڻ لاءِ مڱڻو به ڪري ورتو هو“.
”آمريڪن سفارتڪار جي شمودا اچڻ تي هن کي خوش رکڻ لاءِ مقامي انتظاميا اوڪچيءَ کي حڪم ڏنو ته هوءَ پنهنجي مڱيندي جي پچر ڇڏي آمريڪا کان آيل آفيسر (هئرس صاحب)جي خدمت چاڪريءَ ۾ لڳي وڃي...“.
مندر وٽ موجود هن عورت ذري گهٽ اکين ۾ ڳوڙها آڻي اوڪِچي گيشا جي غمگين ڪهاڻي اڳتي هن ريت بيان ڪئي: ”جپان جي شوگن حڪومت اهو سوچي ته هي آمريڪن سفارتڪار (جنهن جي هٿن ۾ هاڻ هنن جي قسمت هئي جو، هنن کي هن جي پٺيان آمريڪي جھازن جا گڙڪا ۽ توبن جا ٺڪاءُ ٿي ٻڌڻ ۾ آيا) هتي اڪيلو محسوس ڪندو، سو هن جي دل پشوريءَ لاءِ شهر جي ننڍي نيٽي ۽ حسين ڇوڪري هن جي حوالي ڪرڻ جي خوشامد ڪئي، جيئن هئرس پنهنجي حڪومت ڏي جپان جي شوگن حڪومت بابت بهتر رپورٽ موڪلي. ايتري قدر جو ڪِچيءَ جو واڍي تِسورو سان مڱڻو ختم ڪري واڍي کي ڪنهن ٻئي شهر ڏي گم ڪري ڇڏيائون. نه هوندو بانس نه وڄندي بانسري....“.
”پر ڏٺو وڃي ته هن ڇوڪريءَ لاءِ ڪيڏو وڏو ظلم ٿيو، جو اسان جپاني Xenophobia جا مريض آهيون“ .
هن چيو. هن جو مطلب هو ته جپانين کي ڌارين ۽ نون ماڻهن کان خوف ۽ نفرت آهي. اها حقيقت آهي. اهو احساس جپانين ۾ اڄ به آهي ۽ انهن ڏينهن ۾ ته جپان جي ٻچي ٻچي ڌارين کان نفرت پئي ڪئي پئي... يا کڻي چئجي ته سالن جا سال هنن جي دلين دماغن ۾ وڌو ويو هو، ته ڌارين کان پري رهو، ڌاريا قابلِ نفرت، گندا ۽ ڄٽ آهن. اهڙي تناظر ۾ ڪِچي کان سندس چاهڻ وارو پري ڪري، کيس کائنس 34 سال وڏي عمر، واري (بقول جپانين جي، جسم تي وار ۽ وڏي ڏاڙهي هجڻ ڪري هو Barbarian (جهنگلي) سڏيو ويندو هيو) جي حوالي ڪيو ويو. جپاني ته سنهي مڇ رکڻ کي به خراب سمجهن ٿا ۽ هونءَ به هنن جو جسم وارن کان آجو يا نه هئڻ برابر رهي ٿو.
”اوڪِچي پنهنجي شوق سان نه پر سرڪار جي حڪم تي پنهنجي ملڪ جي بهتريءَ ڪارڻ پاڻ کي هڪ کجيءَ جي جِنَ حوالي ڪري ڇڏيو، پر عوام هن سان نفرت ڪرڻ لڳو. هن کي ڪِنو ۽ گندو سمجهڻ لڳو“، مندر واري عورت وڏي ڏک مان ڪِچيءَ جي ڪهاڻي جاري رکي. ”ٻن اڍائي سالن بعد هو ڌاريو (آمريڪي) ته پنهنجي ملڪ موٽي ويو، پر هن معصوم ڇوڪريءَ تي نفرت جو ٽِڪو هڻي ويو. هن ڏي هر ايندڙ ويندڙ نفرت سان نهارڻ لڳو. ماڻهن جي نظرن کان بچڻ لاءِ هن پيئڻ تي زور ڏنو. هوءَ هر وقت نشي ۾ رهڻ لڳي. آخر هڪ ڏينهن هوءَ سمنڊ جي ڪناري تي هلي وئي ۽ ڪا دير سوچي سوچي هن پنهنجو پاڻ کي کڻي سمنڊ ۾ ڦٽو ڪيو ۽ مري وئي“.
شمودا اهو شهر آهي، جتي اسان جا جھاز ويندا رهن ٿا. اسان جا جھازران، توڙي جپان ۾ تعليم ۽ نوڪرين لاءِ آيل اسان جا ماڻهو، هتي جو هي مندر ۽ اوڪچيءَ جي قبر ۽ ان ۾ رکيل يادگار شيون ڏسندا رهن ٿا.
پڙهندڙن کي هاڻ او ڪچيءَ جي ڪهاڻيءَ جي ته خبر پئجي وئي هوندي، سو انهن کي گذارش آهي ته هنن جو ڪڏهن شمودا وڃڻ ٿئي ته مندر يا ان جي ڀرسان ٺهيل ”او ڪِچي ميموريل هال“ ۾ موجود گائيڊ عورت کان او ڪچيءَ جي ڪهاڻي پُڇڻ بدران چپ چاپ مندر ۽ او ڪِچي ميموريل هال ڏسي ٻاهر نڪري اچن ۽ گائيڊ کان ڪهاڻي ٻڌڻ کان گريز ڪن، جو هتي جي گائيڊ تمام مهانگي آهي ۽ ايترا پئسا وٺڻ تي منهنجي زال به هن سان وڙهي پئي، ته اهڙي ڪهاڻي ٻڌڻ جي اسان کي ڪهڙي ضرورت هئي؟! هن اسان کي شايد امير آمريڪي سمجهي ڦريو آهي. خبر ناهي ڪهاڻي صحيح به آهي يا نه......
بهرحال او ڪچيءَ جي ڪهاڻي ٿوري ڦير ڦار سان ڪافي حد تائين حقيقت تي مبني آهي. ڪن جو چوڻ آهي ته آمريڪي سفارتڪار جي وڃڻ کان پوءِ هن پنهنجي مڱيندي واڍي سان اچي شادي ڪئي، جيڪا اٺ سال قائم رهڻ بعد طلاق ٿي. ان بعد او ڪچيءَ پنهنجو گيشا گهر هلائڻ جي ڪوشش ڪئي، پر حالتون مختلف ٿي چڪيون هيون ۽ هوءَ نقصان ۾ هلي وئي. غم ۽ نفرت جي احساس کان ڀڄڻ لاءِ هن شراب پيئڻ تي زور ڏنو ۽ هڪ ڏينهن سمنڊ ۾ ٽپو ڏئي خودڪشي ڪري ڇڏيائين. اها سال 1891ع جي 27 مارچ جي تاريخ هئي.
اوڪِچي جي غمگين ڪهاڻيءَ تي ڪيترائي انگريزي ۽ جپاني ناول، فلمون ۽ ڊراما ٻَڌل آهن. سندس ڪهاڻيءَ جي خاص انگريزي فلم 1958ع جي “The Barbarian & the Geisha” آهي، جنهن ۾ آمريڪا جي سفارتڪار هئرس جو پارٽ ان وقت جي مشهور هيرو، مون جيڏن جي جوانيءَ جي ڏينهن جي دلپسند ائڪٽر جان وين (John Wayne) ادا ڪيو آهي.
او ڪچيءَ تي هڪ مشهور جپاني گانو ”اوڪِچي مونو گاتاري“ (اوڪچيءَ جي ڪهاڻي) عنوان سان آهي، جيڪو 1960ع ۾ جپان ۾ ٽاپ جو گانو هو.
اوڪِچيءَ تي جپاني ٻولين ۾ ٺهيل اسٽيچ ڊرامن مان هڪ ۾ اوڪِچي جو ڪردار جپان جي هڪ ائڪٽريس ”ڪواڪو دائي اِچيءَ“ به ادا ڪيو آهي. هوءَ هيءُ اسٽيج ڊرامو سڄي جپان ۾ ڪري هاڻ شمودا ۾ ڪرڻ لاءِ پهتي هئي. چون ٿا ته جنهن ڏينهن هن کي اهو ڊرامو ڪرڻو هو، ان کان اڳ واري رات هوءَ ۽ هن جو ساٿي گهڻي پيئڻ ڪري هوش وڃائي ويٺا ۽ هن جي ساٿيءَ کان ڪار رورس گيئر ۾ سمنڊ ۾ هلي وئي ۽ اداڪارا ”دائي اِچي“ ٻڏي وئي.