ويزا نٿا ڏيو ته يونيورسٽي ڇو ٿا ٺاهيو
”آئون پيرو Peru جي آهيان.“ هن ٻڌايو.
(پيرو ڏکڻ آمريڪا جو ملڪ آهي.)
”سئيڊن جي شهري آهين يا هتي ائين گهمڻ خاطر آئي آهين؟“ مون پڇيو مانس.
”هتي جي رهاڪو نه آهيان،“ هن ٻڌايو ”منهنجو مڙس جهازن جو ڪئپٽن آهي اهو هتي جي ورلڊ مئريٽائيم يونيورسٽي ۾ ايم ايس سي ڪري رهيو آهي. سندس نالو الفنسو آهي.“
”چئبو ته تون به اسان وانگر آهين. آئون به ساڳي يونيورسٽيءَ ۾ آهيان ۽ پاڪستان جو آهيان. اتفاق سان تنهنجي مڙس سان ملاقات نه اٿم جو هو سيڪنڊ ييئر ۾ آهي ۽ هاسٽل ۾ رهڻ بدران ٻاهر رهي ٿو.“ مون ٻڌايومانس.
”گذريل سال هاسٽل ۾ هو، پوءِ منهنجي اچڻ بعد هاسٽل ڇڏيسين جو هاسٽل ۾ وڌ ۾ وڌ زال رهي سگهي ٿي. ٻين جي پڙهائي ۾ رُخنو وجهڻ جي ڊپ کان ٻارن کي رهڻ نٿا ڏين. تون اڪيلو آهين يا فئملي سان؟“ هن پڇيو.
”في الحال اڪيلو آهيان. فئمليءَ جي ويزا لاءِ Apply ڪيو اٿم. هاڻ چئن مهينن بعد مس مس ملي آهي. سو ٻئي مهيني منهنجي فئملي به پاڪستان کان اچي رهي آهي.“ مون ٻڌايومانس.
”سئيڊن وارا ويزا جي معاملي ۾ ڪيڏو تنگ ڪن ٿا. مون کي ته ستن مهينن بعد ويزا ملي. ايمبيسي وارا ٽال مٽول ڪندا رهيا. پوءِ الفنسو موڪلن ۾ اچي هنن سان خوب جهيڙو ڪيو ته هيءَ يونيورسٽي يونائيٽيڊ نيشن طرفان آهي، جنهن۾ سڄي دنيا جا شاگرد اچن ٿا ۽ جڏهن توهان کي ويزا نه ڏيڻي آهي ته پوءِ هن يونيورسٽيءَ کي پنهنجي ملڪ ۾ ٺهڻ جي موڪل نه ڏيو ها. ڇڏيو ها ته انگلينڊ، آمريڪا يا بمبئي، بئنڪاڪ يا ممباسا موريشس ياڪٿي ٻئي ملڪ ۾ ٺهي ها جيڪي ملڪ مفاصلي جي حساب سان به ويجها رهن ٿا، موسم جي خيال کان به سڀني کي موافق لڳن ها ته ويزا جو به ايترو چڪر نه ٿئي ها. پوءِ مس مس ويزا ڏنائون ۽ آئون ٻار کڻي اچي هتي نڪتس.“
”بس سڀني سان اڄڪلهه ائين پيا ڪن. بنگلاديش، سريلنڪا ۽ فلپين وارن شاگردن جي فئملين کي به هاڻ ويزا پيا ڏين. ايڏي دير نه ڪرڻ کپين.“ مون چيومانس. ايتري ۾ سامهون ٻارهون نمبر بس کي ڏسي کيس خدا حافظ چيم:
”توکي ته خبر ناهي ڪيڏانهن وڃڻو هجي، منهنجي منزل جي بس اچي رهي آهي.“ مون چيومانس.
”مون کي به ان ئي بس جو انتظار آهي جنهن ۾ هن شهر جي لئبريري (مالمو بائبلوٽيڪ) وڃڻو آهي پر آئون توهان جي هڪ ميڪسيڪو جي شاگرد ميٽ ڪارودووا جي زال جو انتظار ڪري رهي آهيان. اڃا نه پهتي آهي. هاڻ ٻي بس ۾ ئي چڙهنديس.“ هن ٻڌايو ۽ آئون بس ڊرائيور کي، بس ڪارڊ ڏيکاري بس ۾ چڙهي پيس.