ڪڪڙ ۽ واڱڻ جي دعوت
موڪل جي ڏينهن تي هاسٽل جي ڪمرن مان کاڌي پچڻ جي مختلف خوشبوئن ۽ تيل ۽ مرچ مسالا سڙڻ جي بوءِ ايندي آهي. هر ڪمري ۾ رڌ پچاءَ جو هڪ ننڍڙو ڪمپارٽمينٽ آهي، جنهن ۾ فرج، چلهه، اوون، ٿانوَن جو ڪٻٽ آهي. مختلف قسم جا ديڳڙا، ڪڻڇيون، چمچا، ڪانٽا ڇريون، پليٽون، ڪوپ ساسرون هر هڪ کي مليل آهن جنهن جو هر هڪ پورو پورو فائدووٺي ٿو. ڪڏهن ڪڏهن پنهنجي هٿن جو رڌل کاڌو ٻين کي به ٽيسٽ ڪرڻ لاءِ ڏيندا آهيون. بنگلاديش جو ڪئپٽن معين، ملائيشيا جو ڪئپٽن لي ۽ ايران جو ايماد ته هر مهيني ڏيڍ بعد ٻن ٽن ڪلاس ميٽن کي ڪمري ۾ گهرائي دعوت به ڪندو آهي.
هڪ دفعي مون به پنهنجي ٻن هم وطنين: عاشق ۽ راحت جي دعوت ڪئي. اڳواٽ جو پروگرام نه رٿيو هوم. صبح جو اڌ ڪڪڙ جو وڌيڪ اڌ ڪرڻ بدران سڄو اڌ ديڳڙي ۾ رڌڻ لاءِ وڌم. اهو سوچي ته سڀاڻ تائين ان جو ٻوڙ هلي ويندو يا ٻئي هفتي کائڻ لاءِ فريزر ۾ رکي ڇڏيندس. پر پوءِ جڏهن اڌ گابرو تيار ٿي ويو ته سوچيم، ته عاشق ۽ راحت کي مانيءَ تي گهرائي وٺان جيئن هنن کي رڌ بچاءَ جي اڄ تڪليف نه ڪرڻي پوي.
”ڀلا اڄ منجهند جي ماني جوڇا سوچيو اٿوَ؟“ ٻئي ڄڻا ٽي وي روم ۾ ملي ويا، سو کانئن پڇيم.
”اڄ بيضا ترڻ جو پروگرام آهي.“ راحت چيو.
”منهنجو اڄ گوبي ۽ پٽاٽا رڌڻ جو پروگرام آهي.“ عاشق چيو، ”پٽاٽا ڇلي به آيو آهيان.“
”بس ته پوءِ هينئن ڪجو اڄ لنچ مون وٽ اچي کائجو. مون پاران توهان ٻنهي کي دعوت آهي.“ مون چيو مان.
پهرين هو نه نه ڪندا رهيا. آخر ٻئي ڄڻا راضي ٿي ويا. ”ڀلا ڪيڏي مهل اچون“ هنن پڇيو.
”بس اهوئي ٻارهين هڪ جي وچ ۾، هر شيءِ ريڊي ڪري اچي سڏيندوسانوَ.“ مو چيومان.
ڪمري ۾ پهچي، ڪڪڙ جي ٻوڙ کان علاوه ڪا ٻي شيءِ ٺاهڻ جو سوچيم. فرج کولي ان مان ٻه واڱڻ، پاڪستان، هندستان ۾ کڻي وائي باديءَ جي بيماري ڏيندو هجي ۽ ان کي سستي نيچ ڀاڄين ۾ شمار ڪيو ويندو هجي. پر هتي ته سائين واڱڻ جي ڇا ڳالهه ڪجي. سڀني ڀاڄين ۾ مهنگو واڱڻ ۽ سڀني ميون ۽ مهنگو گدرو آهي. سبزي مارڪيٽ ۾ اسي رپئي ڪلو ملي ٿو. ڊپارٽمينٽ اسٽور يا عام ريزڪي دڪان ته اڃا به مهنگو آهي.
ڪڪڙ جو ٻوڙ لاهي، هڪ چلهه تي مصالحو لڳل واڱڻ رکيم ۽ ٻيءَ تي چانور چاڙهيم.
ٻارهين سوا ٻارهين تائين سڀ ڪم ٺيڪ ٿي ويو. واڱڻ ۽ ڪڪڙ جو ٻوڙ ته واهه جو ٿيو. نيرن به نه ڪئي هيم سو بک ۾ هڪ وار دل ۾ آيو ته آئون ته کائي ٿو ڇڏيان مهمان جڏهن هڪ بجي ايندا ته اهي پاڻ اچي کائيندا. پر پوءِ چيم ته ٿورو ٻيو انتظار ڪجي. بس ڀت رڌجي وڃي ته عاشق ۽ راحت ٻنهي کي وٺي ٿو اچان.
ڪجهه دير بعد ڍڪڻ کڻي چانور ڏٺم. پاڻي سڀ سڪي ويو هو پر چانور اڃا ڪچا هئا. سو اڌ ڪري کن پاڻيءَ جي ٻي وجهي، ديڳڙي کي ڍڪي اچي لکڻ پڙهڻ تي ويٺس. پندرهن ويهن منٽن بعد جڏهن اٿي ڍڪ کوليم ته اهو چوڻ ته اجايو هو ته ڀت ڪيئن ٿيو هو. پر اها سا ڄاڻ ٿي وئي ته لئي يا پيڻ ڪيئن ٺاهبو آهي. گهڙيال ۾ ڏٺم ته منو ٿي رهيو هو. يعني مهمان مانيءَ جي انتظار ۾ هوندا. ان کان وڌيڪ مون کي به بک لڳي هئي. هاڻ وري ٻيا چانور چاڙهڻ بدران ڊبل روٽي آڻڻ جو سوچيم. اسان جي هاسٽل جي سامهون ڪنڊ تي هڪ عرب جو ننڍڙو دڪان آهي جنهن تي هر شيءِ مهنگي ملي ٿي پر موڪل واري ڏينهن تي توڙي رات جو دير تائين کولڻ ڪري، ايمرجنسي ۾ اسان هن وٽ ڦاهو کائڻ ويندا آهيون.
هاڻ پنهنجي حساب سان عقل جي ڊوڙ مون هن ريت ڪئي ته ڪڪڙ جي ٻوڙ ۽ واڱڻن کي الڳ الڳ چلهين تي رکي انهن جا اليڪٽرڪ سئيچ ڇهن نمبر تي رکيم. جيڪو سڀ کان گهڻي گرمائش وارو ڏاڪو آهي. ڊبل روٽي وٺڻ لاءِ پرس کيسي ۾ وڌم ۽ بوٽ پائڻ لڳس. ارادو اهو ڪيم ته ڪمري مان نڪرڻ تائين ڀلي فل رينج تي چلهه On رهي. پوءِ ڪمري مان نڪرڻ مهل Off ڪري ويندس. موٽندي مهل عاشق ۽ راحت کي سندن ڪمرن مان سڏيندو ايندس ته اچي گرم گرم کائين.