ڪهڙو مٿو ڪنهنجو آهي
”بلڪل.“ مون وڏي اعتماد سان چيو ۽ پوءِ سندس پٺن تي ٽوال رکي وارن ۾ ڦڻي گهمائي سندن مڏي پنن ڪترڻ واري ڪئنچيءَ سان ٿورا ٿورا ڪري وار ڪتريندو ويس. تمام سٺي طرح ڪم هلي رهيو هو. مون کي پاڻ تي تعجب لڳو ته پهرين دفعي ئي سٺي حجامت ڪري رهيو آهيان. پر پوءِ الائي ڇو پاڻ کي ايڪسپرٽ سمجهي تکو تکو ڪترڻ لڳس. ان تکائي ۾ به ٻه ٽي اهڙا لابارا هڻي ويس جو راحت جي مٿي جي ڪن حصن جا وار باگڙين جي ٻارن جهڙا ٿي پيا. ڏاڍوپريشان ٿيس ته هاڻ ته ڏاڍي ڳالهه ٿي. راحت کي ڪا خبر نه ته پٺيان ڇا پيو وهي واپري. هو خوش ته وار سٺا پيا لهن ۽ پئسا پيا بچن. پهرين سوچيم ته کيس حادثي جواطلاع ڪيان . پر پوءِ اهو سوچي ته وٺي رڙيون ڪندو ۽ مون کي وڌيڪ ڪوشش ڪرڻ نه ڏيندو. سوآهستي آهستي ڪري ڪياڙيءَ کان وڌيڪ وار ڪترڻ شروع ڪيم جيئن ساڄي پاسي جا وار کاٻي پاسي گهڻ ڪتريلن سان هڪجهڙائي ظاهر ڪن. بهرحال ڪجهه حد تائين ڪامياب ٿيس پر ايترو به نه جو ٻئي کي محسوس نه ٿئي. ڪڏهن ڪڏهن کل به پئي آئي ته راحت جي مٿي سان ڇا ته ويڌن ٿي ٿي وئي. ڪيترائي ڌيان ۾ خيال آيا. هڪ ته اڄ موڪل جو آخري ڏينهن نه هجي ها ته به خير ٿي وڃي ها. ٽي چار ڏينهن موڪل جا ڪمري ۾ ئي گذارڻ سان وار ڪجهه وڏا ٿيڻ تي سنوت ۾ اچي وڃن ها. جو هونءَ به ڪهڙي به ايڪسپرٽ حجام کان وار ٺهرائبا آهن ته هڪ ڏينهن مٿو کٿريل نظر ايندو آهي. ٻيو Alternative اهو هو ته راحت کي صلاح ڏيان ته جتي هي ٽي چار ڏينهن موڪل ڪئي اٿئي اتي ٽي چار ڏينهن ٻيا به کڻي موڪل ڪر. پر پڪ هيم ته هو اها ڳالهه نه مڃيندو جو ٻئي ڏينهن کان اهم سبجيڪٽن جا ليڪچر هئا. هڪ اهو به اپاءَ هو ته جيڪو ٿيو سو ٿيو. هاڻ ڏنڊ خاطر آئون سؤ ڪرونا (چار سؤ رپيا) ڀريان ۽ ڪنهن سٺي حجام کان هلي Finishing صحيح ڪرائجي. جيتوڻيڪ اهو به وڏن وارن کي ته ڪتري ننڍا ڪري سگهندو پر ننڍا ٿي ويلن کي وڏا ڪيئن ڪندو. هتي ته Wig نقلي وار به مهنگا ملن ٿا. بهرحال سٺن لفظن ۾ راحت کي خطري جو سگنل ڏنم.
”يار ڪي خاص نه ٿيا آهن پر مڙيئي ڪم هلي ويندو. جهڙا پاڻ واري چيني همراهه ڪئپٽن ليءَ جا لڳي رهيا آهن ڪجهه اهڙائي آهن.“
آرسي ته ڪنهن وٽ به نه هئي جو پويان جهلي ڊريسنگ ٽيبل ۾لڳل آرسي ۾پنهنجي پٺ ڏسي سگهجي. سو شريف انسان راحت، بنا هيئر اسٽائيل ڏسڻ جي راضي ٿي ويو.
ان بعد يڪدم سليم وٽ ڀڳس ۽ کيس ٻڌايم ته هيءَ ڳالهه ٿي آهي. هاڻ مهرباني ڪري راحت کي ڏسڻ سان هيئين ڦاڙ رڙ نه ڪجانءِ. بلڪه راحت جي خوفناڪ هيئر ڪٽ ڏسي ڪو به ڏندڻ جي وڃي ته به پاڻيءَجا ڇنڊا راحت کي هڻجانءِ ته هن جو هيئون سڌير رهي.
ان بعد آئون اچي سمهي رهيس. شام جو وهنجي سهنجي راحت ٻين پاڪستانين سان گڏ ويٺو هو. وهنجڻ ۽ تيل هڻن بعد ڪجهه بهتر لڳي رهيو هو. پڪ هيم ته کيس ڪنهن نه ڪنهن ته ضرور ٽوڪيو هوندو. سو مون غلطيءَ جو اعتراف ڪندي چيو:
”يار هڪ ٻه اونها ڪٽ لڳي ويا ان ڪري ليول تي آڻڻ جي ڪوشش ۾ ڪجهه وڌيڪ وار ڪترڻا پيا.“
”نه نه ٺيڪ آهي. ڏينهن ٻن ۾ سڀ صحيح ٿي ويندو.“ راحت بردباريءَ سان جواب ڏنو، جنهن مون کي ڪافي راحت ڏني. انهيءَ دوران علوي مون لاءِ Trimmer کڻي آيو جيڪو ڦڻيءَ وانگر آهي ۽ منجهس ٻه بليڊ پون ٿا.
”واهه! واهه! بس راحت خان هاڻ ڀلا منهنجا وار تون هن سان ڪجهه ننڍا ڪري وٺ. ڪو خاص وقت نه لڳندءِ. تنهنجي مقابلي ۾ منهنجي مٿي تي ڪو ڇوٿون حصو وارن جو به مس آهي.“ مون چيو.
”نه يار! اهو جوکم جو ڪم آئون نه ڪري سگهندس. خاص ڪري تنهنجي هيئرڪٽنگ جو. تنهنجي مٿي تي وار ئي ڇا آهن. جي خراب ڪٽنگ ٿي پئي ته سواءِ پاڪي ڏيارڻ جي ڪو ٻيو Alternative باقي نه رهندو.“ راحت وراڻيو.
”ٻيلي ائين ته نه ڪريو. مونکي به ته چار سؤ رپيا بچائڻ ڏيو. ڇو ٿا مون کي حجام ڏي موڪليو.“
”اهڙي منهن بلڪ مٿي سان تون حجام وٽ وڃين ئي ڇو ٿو. ههڙي سيءَ ۾ اهي مختصر وار به لهرائڻ بدران ڪا بجڪي واري ٽوپي پائي ڇڏ.“ علويءَ چيو.
پوءِ ڪئپٽن سليم جي صلاح سان آرسيءَ اڳيان بيهي هر هڪ Trimmer ذريعي پنهنجي پنهنجي هيئرڪٽ ڪئي. حجام جهڙي سٺي هيئر ڪٽ ته نه ٿي پر سٺي هوم ميڊ هيئرڪٽ ٿي وئي.
”هڪڙي صلاح ڏيانوَ“ ان وقت آيل ڪئپٽن عاشق اسان کي صلاح ڏني. ”ٻه ڏينهن ٻيا به موڪل ڪري ڪمري ۾ ويهڻ سان هڪ ته رهيل هوم ورڪ پورو ٿي ويندو ۽ ٻيو ته ڪنهن کي محسوس نه ٿيندو ته اسان ڪاهوم ميڊ هيئرڪٽنگ ڪئي آهي. پر اها صلاح توهان مڃينداؤ ڪونه. ان ڪري ٻي صلاح اها اٿوَ ته ايندڙ ٻه ڏينهن نائيجريا ۽ گهانا جي شيدي شاگردن سان گڏ گڏ هلجو. ڪنهن تي شڪ به نه پوندو ته ڪهڙو مٿو ڪنهن جو آهي. اڃا به پنهنجو وڌيڪ سٺو لڳندو“.