وندر جي وندر
ملائيشيا کان ڪراچي ايندي سڄو سال اهڙو مشغول گذريو جو هتي سئيڊن ۾ ايندي تائين ڏندن جي ڊاڪٽر وٽ نه ويس. پوءِ هتي مهيني ٻن بعد ڏندن جي ڊاڪٽر وٽ وڃڻو پيو. يونيورسٽيءَ وارن ٻڌايو ته هتي جي سڀني ڊاڪٽرن جو ساڳيو اگهه آهي- سرڪاري توڙي پرائيويٽ ڊاڪٽرن جو ريٽ ساڳيو آهي. سرڪاري ڊاڪٽرن جي في سرڪار کڻي ٿي، خانگي ڊاڪٽر جي في ٽئڪس ڪٽجڻ تي باقي کين ملي ٿي. يونيورسٽيءَ وارن ڀر واري بس اسٽاپ وٽ هڪ ڪلينڪ ۾ وڃڻ جي صلاح ڏني، جنهن ۾ ڊينٽل سرجن هڪ سئيڊش عورت آهي. مريضن جي هن وٽ به ڊگهي لسٽ هئي. بهرحال ست اٺ ڏينهن بعد جي Appointment ڏنائين.
ڏينهن اچڻ تي سندس ڪلينڪ ويس. سندس نرس سڀني ڏندن جا ايڪسري ورتا جيڪي ڏسي چيائين: ”ڏند سڀ صحيح آهن.“
دل ۾ چيم اهوئي معلوم ڪرڻ لاءِ آيو هوس. هاڻ ڏي موڪل، پر چيائين: (اسڪيلنگ (صفائي) جي ضرورت آهي. لڳي ٿو ته سال ڏيڍ کان ڏند صاف نه ڪرايا آهن“.
”ها. آئون شهري زندگيءَ کان ڏور هوس. مستقل جهازن تي ۽ سمنڊ تي هوس.“ ساڻس ڪوڙ ڪيم. هاڻ کيس ڪير ٻڌائي ته ڏينهن ۾ ٻه دفعا ڏندن کي برش ڪرڻ ۽ هر ڇهين مهيني ڊاڪٽر کان ڏند چيڪ ڪرائڻ واري اصول تي اسان جهڙن ملڪن ۾ ڪيترا آهن جوهلن ٿا.
پوءِ پاڻ ڊرل ذريعي ڏند به صاف ڪندي رهي ۽ وچ ۾ رکي رکي مون کان سمنڊ جون خبرون پڇندي رهي. ڪلاڪ سوا بعد منهنجي جان آجي ٿي ۽ مون کي پرچيءَ تي ٽن مهينن کانپوءِ جي تاريخ هڻي ڏنائين ته ان تي وري چڪاس لاءِ اچجان. نرس کي چيم ته منهنجو فون نمبر نوٽ ڪري ڇڏ جيئن هفتو اڳ ۾ هو مونکي اطلاع ڪري سگهي.
پاڻ واچ ۾ ٽائم ڏسي بل ٺاهڻ لڳي. مون کان منهنجو هتي جو رجسٽريشن نمبر ۽ انشورنس جو ڪارڊ وٺي نمبر پاڻ وٽ لکيائين جو کين اڌپئسا انهن کان وٺڻا پوندا آهن.
بل جي رسيد تي ست سؤ ڪرونا (يعني ٽي هزار رپيا) ڏسي مونکي تعجب لڳو جومون سمجهو ته ٻين ڊاڪٽرن وانگر ڏندن جي ڊاڪٽر جو به ساڳيو اگهه هوندو. مون کي تعجب کائيندوڏسي ۽ اهو سمجهي ته آئون هن ملڪ ۾ نئون آيل آهيان. هوءَ سمجهي ويئي ۽ مون کي ٻڌايائين ته هتي ڏندن جي سڀني ڊاڪٽرن جي في وقت مطابق ٿئي ٿي ۽ اها ڪلاڪ جا ڇهه سؤ ڪرونا آهي (يعني اڌ انشورنس ڪمپنيءَ جو ڪٽڻ بعد اها آهي نه ته ٻارهن سؤ ڪرونا.) توتي هڪ ڪلاڪ ٽيهه منٽ لڳا آهن.
اسان جي جهازران ڪمپنيءَ جي چيف انجنيئر عبدالحميد قاضي جيڪو پڻ ٻن سالن لاءِ هتي سئيڊن ۾ آيل آهي اها خبر ٻڌي چيو: ”مونکي جيڪڏهن هتي سئيڊن ۾ ڏاٺ ۾ سور ٿيو ته ڏندن جي ڊاڪٽر وٽ وڃي ڇهه ست سؤ ڪرونا خرچ ڪرڻ بدران پنجاهه ڪرونائن جي انبوري وٺي پاڻهي ڏند ڏاٺ ڪڍي ڇڏيندس. آئون به خوش انشورنس ڪمپني به خوش ته پاڪستان جي هن شخص قاضيءَ تعليم دوران ڊاڪٽرن جا بل نه ڪڍيا.“
قاضي کي چيم: ”مون کي جي خبر هجي ها ته ڏندن جي ڊاڪٽرن جو بل ڪلاڪن جي حساب سان آهي ته کيس حجامن واري بَڪ ڪرڻ کان جهليان ها، جيئن ڪجهه وقت بچي پوي ها، پر اهو ته نه ڪيم ويتر پڏڻ ٿي ويٺي اوٽ پٽانگ جا سوال ڪيامانس ته ڪهڙي ڪاليج مان پڙهي آهين. مڙس ڇا ٿو ڪريئي. گهڻا ٻار اٿئي. وغيره وغيره.“
مٿين ڏندن جي ليڊي ڊاڪٽر جو ذڪر ان ڪري ڪڍيم جومنهنجي ان علاج بعد واري ڇنڇر تي مون ان ڊاڪٽرياڻي کي گهرجو فالتو سامان فوڪيٽ پارڪ ۾ وڪڻندو ڏٺو. ڪجهه لاليون سرخيون، روج ۽ لپ اسٽڪون وغيره. ڪجهه ٻارن جا رانديڪا ۽ پنهنجا گڏ ڪيل سووينئر، ڪجهه ڪتاب پينون ۽ گهڙيال، ٿيلها وغيره وڪڻن لاءِ رکيو ويٺي هئي. کيس ڏسي مون کي تعجب لڳو ۽ هن کي وري مون کي ڏسي. ٻنهي ساڳي وقت هڪ ٻئي کي چيو: ”يو آر اَلسو هيئر!“
ان جي جواب ۾ مون چيومانس اسان ته رهون ئي هتي ڀر ۾ ٿا ۽ اڄوڪي ڏينهن تي اسين يونيورسٽي وارا هتي جو چڪر ضرور هڻندا آهيون.
”۽ آئون به سال ۾ هڪ ٻه دفعا گهر نئين سنئينءَ سيٽ ڪرڻ بعد فالتو سامان هتي اچي وڪڻندي آهيان.“ هن چيو.
”۽ پوءِ ڪلينڪ؟“ مون پڇيومانس.
”اڄوڪي ڏينهن بند ڪئي اٿم.“
ٽيبل تي پکڙيل سندس سامان تي نظر وجهي، چيومانس:
”ڪمال آهي. هي سڀ سامان ٻه سؤڪرونائن جو به ناهي جنهن لاءِ تون هتي چار پنج ڪلاڪ بيهندينءَ ۽ هوڏانهن ڪليڪ بند ڪئي اٿئي جنهن ۾ ڪلاڪ جا پنج ڇهه سؤ ڪرونا توکي ملن ٿا.“
”بس مڙيئي وڪري جو وڪرو وندر جوندر.“ هن کلندي چيو.
”اها ڳالهه ڪر.“
سو دراصل هنن مارڪيٽن ۾ وڪڻڻ وارا ۽ خريداري ڪرڻ وارا ڏوڪڙ پئسا ڪمائڻ يا بچائڻ کان وڌيڪ وندر لاءِ اچن ٿا.