ڇاواپڊا جو ڏوهه آهي
”بس ٻه منٽ ته لڳندا. مون کي ورڊ پرفيڪٽ جي اها ڪمانڊ ٻڌائي ڇڏ ته باقي اسپيلنگ چيڪ آئون پاڻ ئي ڪنديس.“ هن چيو.
”چڱو ڀلا هل.“ ڪمپيوٽر روم ڇهين فلور تي آهي. اسان لفٽ ۾ مٿي چڙهڻ بدران ڏاڪڻيون استعمال ڪرڻ لڳاسين. ٻي ماڙ تان جڏهن ٽيءَ ماڙ ڏي مٿي وڌي رهياهئاسين جنهن تي منهنجو ڪمرو آهي ته مرچن ۽ مسالن جي سڙڻ جي بوءِ آئي. پر منهنجو ان ڏي ڌيان ئي نه ويو ته اهي منهنجا ٻوڙ سڙي رهيا آهن. بلڪه ڊيزي جڏهن ان بوءِ ڏانهن ڌيان ڇڪايو ته مون چيومانس:
”اسان جي فلور تي ڪجهه چيني رهن ٿا، اهي ڪڏهن ڪڏهن الائي ڇا پچائيندا آهن.“
”اسان جي سيڪنڊ فلور تي به ويٽنامين ڪافي گند ڪيو آهي. الائي ڪئا ٿا پچائين يا ڏيڏر نوريئڙا.“ ڊيزيءَ چيو ۽ پوءِ هين هين ڪري کلڻ لڳي ۽ آئون به ساٿ ڏيڻ لاءِ هين هين ڪرڻ لڳس. ڄڻ اسان ٻئي پاڪستاني ۽ فلپيني سڄي دنيا ۾ اهم ماڻهو هجون ۽ باقي ٻيا چيني، ويٽنامي، ٿائي، برمي گرا گنجا ڪولهي باگڙي هجن.
ٽين ماڙ تان چوٿين تي پهتاسين ته ٻمڀ وٽ ئي رکيل بليرڊ ٽيبل تي عاشق ۽ راحت بليرڊ راند کيڏي رهيا هئا. مون کي ڏسي عاشق پنهنجي مخصوص چرچائي انداز ۾چيو:
”ڀئي ڇوڪري ڪو ڪهان ليڪي جا رهي هو؟ ۽ مانيءَ جو ڇا پروگرام آهي.“
”بس ٻن منٽن ۾ ماني لاءِ سڏيانوَ ٿو،رڳو هن کي ٿورو ڪمپيوٽر جو ڪم ڏسي اچان.“ مون وراڻيومانس.
ڇهين ماڙ تي ڪمپيوٽر روم ۾ پهچي هيڏانهن هوڏانهن نظر ڪيم ته ڏهن ڪمپيوٽرن مان من ڪنهن هڪ تي ڪو Word Perfect تي ڪم ڪري رهيو هجي ته ڊيزيءَ کي ان جي ئي حوالي ڪيان پر هتي گهڻا تڻا فرسٽ چئائيس First Choice پروگرام ذريعي ٽائيپ ڪري رهيا هئا ۽ جلدي جلدي ته به ٻن بدران ڏهه منٽ کن لڳي ويا. ان بعد لفٽ ذريعي پنهنجي ٽين ماڙ تي پهتس. سڙڻ جي ڌپ پهرين کان به تيز ٿي وئي هئي. پر منهنجي دماغ ۾ اڃا نه پئي آيو ته هي منهنجو ئي ڪُنو سڙي رهيو آهي. مون سمجهيو ته مون چلهيون آف ڪري ڇڏيون آهن. بلڪه هينئر ڊبل روٽي ڪٽي چلهيون آن ڪري پوءِ عاشق جن کي سڏڻ جو سوچيندو ڪمري ڏي وڌي رهيو هوس. پر ڪمري جو تالو جهڙو ئي ڪوليم ته دونهن ئي دونهن آڌر ڀاءُ ڪئي. يڪدم معاملو سمجهي ويس. جهٽ جهٽ دريون کوليم پر دونهن جي ڪري کنگهه ورائي وئي. چلهيون جهٽ پٽ آف ڪري ٽوال سان دونهين کي ڪمري مان ڪڍيم. (باقي دونهين جي ڌپ شام تائين سڄي ماڙ تي موجود رهي.) ديڳڙن جا ڍڪڻ لاهي ڏٺم ته سڀ ڪجهه سڙي ڪارو ڪوئلو ٿي چڪو هو، جيڪو ديڳڙي سان اهڙو ته سخت چنبڙيل رهيو جو ٻئي ڏينهن بازار مان سئنڊ پيپر وٺي ان سان کرڙي ديڳڙا صاف ڪيا هئم.
راحت ۽ عاشق جن کي دعوت ڏيڻ مهل جڏهن پڇيو هوم ته هنن ٻڌايو ته سندن بيضي يا پٽاٽن ٺاهڻ جو پروگرام آهي. سو هاڻ هنن وٽ پهچي ڌيرج سان چيم:
”يار توهان پنهنجي پراڻي پروگرام تي رهي سگهندئو؟“
”ڇا مطلب؟“ عاشق پڇيو.
”مطلب اهوئي ته دعوت ڪئنسل. جهڙا ميرا جت تهرا ميرا تت.“ مون چيو.
”ڪمال ٿو ڪرين. هاڻ ڪنهن کان رڌيو ٿيندو ۽ هي جو تون ٻه ٻه ديڳڙا اسان لاءِ پچائي رهيو هئين اهي پاڻ کائي ڇڏئي ڇا؟“
”بس افسوس ته اهو آهي، جيڪر پاڻ ئي کان ها. پر کائڻ جو ارادو ڪري به ڇڏي ڏنم. گهٽ ۾ گهٽ پاڻ ٽن مان هڪ جي ته لنچ ٿي وڃي ها.“ مون چيو.
”سچ ٻڌاءِ ٻوڙ ڪيڏانهن ويو؟“ عاشق کي اڃا به دعوت ڪئنسل ٿيڻ تي يقين نه پئي آيو ۽ کلندي چيائن، ”ڊيزيءَ کي ڏئي ڇڏئي ڇا؟“
”بهرحال ڪنهن کي به ڏئي ڇڏيم پر هينئر نه آهن.“
”تڏهن به ڪجهه ته بچيو هوندو نه؟“ عاشق زور ڀريو.
”بچي فقط اها سڙڻ جي ڌپ آهي“ مون کين اصل ماجرا ڏي ڌيان ڇڪائيندي چيو.
حقيقت معلوم ڪري عاشق ۽ راحت کان ٽهڪ نڪري ويا. ٻنهي چيو:
”اسان به گاريون وري چينين کي پيا ڏيون ته الاهي ڪهڙي ٿوم ادرڪ پيا ساڙين.“
”هاڻ اچو ته ٽئي ڄڻا بيضا تري کائون، ڊبل روٽي ته جام آهي.“ مون چيومان.