ھِنَ دِل جي توسان ڳالھہ ڪَبيِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
اَگر ڪَڏھِن تَنھا ڪُنڊَ مِليِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
اَڄُ تَہ پُراڻَن زَخمَن جو ذڪرُ ڪَرڻُ ڏي
پَڪ توکان وَٺِبي مَلمَ ذَريِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
قَرضُ اِلاهي دَردَن جو آھي مون تي
توسان وَنڊِبي ڪا نَقَد خوشيِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
اَڄُ ڪا سُھڻيِ ساعِتَ مون سان گهارِ کڻي
آٿتُ، ’تو لءِ آ عُمر سَڄيِ‘،ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
اُس مَٿي تي ، پيرن ھيٺان ريتِ تَتَلَ
ڳولھي لَھنداسيِن ڇانوَ ٿَڌيِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن
اَچُ تَہ پِرولي ڪا ڏُکي ڀَڃوُن، ڪُجهہ سوچيوُن
ھَٿُ هَٿَ ۾، ڀاڪُرُ، مُرڪَ، چُميِ، ٻِئي ڪَنھِن ڏيِنھُن