خؤفَ ۾ روزُ ڇو جِيوُن ويٺا
قطرو قطرو اِئين ڳَروُن ويٺا
ايِندو ايِندو ڪَڏھن تَہ هوُ ايِندو
ساھُہ اِنَ آسَ ۾ کَڻوُن ويٺا
سِجُ ڪَنھِن پاڻَ وَٽِ لِڪايو آ
روزُ اوڀَر ڏي اَکِ کَڻوُن ويٺا
چَنڊَ کي نياپو ڪو ڏِئي مُنھِنجو
عُمر ڀَر داڳُ هِڪُ ڌُئوُن ويٺا
قياسُ ڪو ڌارِ زِندگي ھاڻي
هَر گهَڙي خودڪَشي ڪيوُن ويٺا
ڪي پَڙاڏا، ڪي سَڏَ ٻُڌا ها موُن
روزُ خاموشيِ اِئَن سَھون ويٺا
تون بِہ اڻڄاڻ، بيخبر مان پِڻ
بي وجَھ پاڻَ ۾ وِڙھون ويٺا
هوُ خفا آ مگر الائي ڇو
سا پِرولي اَڃا ڀَڃوُن ويٺا
جيِتَ ڇا، هارَ ڇا، وِساري ڇَڏِ
زِندگي داءُ آ ھَڻوُن ويٺا
هوُ ڇَڏي سَنمُڊَ جي ڪناري وِيو
هَر لَھر تي ٻُڏوُن تَروُن ويٺا
ذهن، دِل، خوابُ ھڙئي هارايو
زِندگي داءُ ڇو ھَڻوُن ويٺا
ھُن هَٿَنِ ۾ جهَليو هو ھَٿُ کِنَ ڀَر
ساڳي ساعِت اَڃا ڇُھوُن ويٺا