وَري ساڳي دُنيا بَڻايوُن اَڱڻ ۾
گهڙيون ٿورڙيون گڏُ گذاريوُن اَڱڻ ۾
اَڃا ياد آھي اُهو ٻالپڻُ، يارَ !
هلي آ، لغڙ ڪو اُڏايوُن اَڱڻ ۾
کڻي ٻيڙي ڪاڳَرَ جي ھڪ ٻئي جي پويان
وري پاڻُ مينھَن ۾ پِسايوُن اَڱڻ ۾
لَھيِ چنڊُ آيو اَڱڻَ ۾ ستارا
لڪي ھڪ ٻِئي ڏي نِھاريوُن اَڱڻ ۾
اُنھاري جي گرميءَ ۾ بابا اَمان جيِ
ڪَري شورُ غُل نِنڊ ڦِٽايوُن اَڱڻ ۾
لَنگهي ويا وَرهيَہ آنءُ ٻُنڀو اُهو ئي
گهڻيون مون ڏٺيون لاھيون چاڙھيوُن اَڱڻ ۾
پَڙاڏا اَڃا سي فِضائُن ۾ آھن
ڪَيون پيارَ سان جي لَڙايوُن اَڱڻ ۾
وڏا گھر ۽ بنگلا ڏِٺا خوبُ آهن
ھُيون پَرَ گهَڻيئي سُٺايوُن اَڱڻ ۾
ڪراچي ۽ دِلّي، سَکر، ساڌٻيلو
سچلُ، شاھُ، سامي ٿا چاهيوُن اَڱڻ ۾
سَمايلَ آ سُرھاڻ يادَن ۾ ھُن جيِ
اَسان موگرو ڇو لَڳايوُن اَڱڻ ۾
ڪڏھن دالِ چانورَ، ڪڏھن ساڳُ ڍوڍو
اَمان جي هٿن جوُن مِٺايوُن اَڱڻ ۾
پَريُنِ جون ڪَھاڻيون اَمان جي اَدا سان
وَري سُڏڪي سُڏڪي ٻُڌايوُن اَڱڻ ۾
ٻُڌون ها اَمان جون ڪي چَوڻِيوُن ، وَچَنَ ڪي
گهڙيوُن ڇو اَجايوُن وِڃايوُن اَڱڻ ۾