شَخصُ هَر ڪو ھِتي مون ڏِٺو سوچَ ۾
شَھرُ سارو ٻُڏَلُ پي لَڳو سوچَ ۾
ليِڙوُن ليِڙوُن لَٽو آ سَموُرو پِريِن
ڪيئن ھڻان ٽوپو؟ آھي سَڳوسوچَ ۾
آھي خاموش عالَمُ سَمورو سَڄَڻَ
دِل اَندَر شورُ بَرپا ٿِيو سوچَ ۾
ڪا ھَوا، ڪوئي طوُفانُ ناهي مَگر
هِڪُ ڀَنڀَٽُ ڇو اُجهاميِ وِيو سوچَ ۾
هي نڀاڳيون اکيوُن روزُ دَرَ ڏي کَڄَن
ٿورو شايد وَڳو هو ڪَڙو سوچَ ۾
مُلڪ مَٽجي وِيا، ڌارَ ٿيون سرحَدوُن
ڳوٺُ مَحفوظُ مُنھِنجو سَڄو سوچَ ۾
روحُ آھيِن پِريِن روُحَ جو تون سَدا
آھِہ وِشواسُ مونکي پَڪو سوچَ ۾