توسان آخِر تائين رَھِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
ڪَکُ پَنُ پاسي ڪَندي هَلِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
پرلاءُ محبت جو لفظ لفظ ۾ ھوندو
دِل جو آوازُ پِريِن ٻُڌِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
روح اَندر ڪو راڙو رَهِجي نَہ وَڃي مُنھنجي
وَر وَر ھُن کي ڀاڪُر ڀَرِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
پنھنجي آڱُر سان مُنھنجي هٿ تي ڪُجهُہ تَہ لکيائين
عُمر سَڄي بَس ويٺو پَڙھبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
چانڊوڪيءَ ۾ وَڻَ هيٺان هوُ وِھَندو آھي
واٽُن تي وَڻَ وَڻَ کان پُڇِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
ھُن لءِ اَڄُ پِڻ اوسيڙي ۾ ويٺا آهيون
ڀِتِ تي ديپَڪُ ٻاري رَکِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
بيَتُ شاھَہ جو چانئُٺِ تي ويھيِ ڳايو ھُنَ
ذَرو ذَرو چانئُٺِ جو چُمِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
خوابَ ڏِسَڻُ پِڻ ڏوھُ بَڻيو اَڄُ جيِ دُنِيا ۾
هَر هِڪُ ڪَچِڙو سُپِنو ڪُھِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
هارَ جيتَ ڇا ! سوچَڻُ مُنھِنجي فِطرَتَ ناھي
داءُ وَڏو هِڪُ آخِر ھَڻِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
پاڪُ مُحَبّتَ ھُنَ جي، پيارُ اَسانجو پوڄا
هوريان هوريان ھُن کي ڇُھِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي
ڪَپڙي ڦاٽَلَ جو مونکي ڊَپُ ويڙھي ويو آ
نَئين لَٽي کي ٽوپو ھَڻِبو، ڪا چُڪَ نَہ رَهي