ھاڻِ هر چيزَ ٿي وڻي گهَٽِ وَڌِ
جَنھِنجي حَسرت ڪيان، مِلي گهَٽِ وَڌِ
آنءُ ڪِئن خواب ۾ سَڏيان ھُن کي
راتِ جو نِنڊ ٿي اَچي گهَٽِ وَڌِ
دوستي، پيارَ ۽ وفا جو پڻ
آسرو ڀَل ھُجي، ھُجي گهَٽِ وَڌِ
گهاوَ دل جا اَڃا ڀَريا ناهِن
مُرڪ شايد هوُ ٿو مَکي گهَٽِ وَڌِ
غمَ خوشيءَ کان هو پورو واقُف آ
غور سان ڏِسُ، رُئي کِلي گهَٽِ وَڌِ
علم جو ايڏو ٻوجهُہ ڇو ٿو کڻيِ ؟
ڪنڌُ ڪنھنجي اَڳيان جهُڪي گهَٽِ وَڌِ
خوشبوُ ساڳي آ، گُلُ بِہ ساڳيو ئي
ڇا وڃايو اَٿس، ٽِڙي گهَٽِ وَڌِ
غَمَ اڳي کان وَڌيِڪَ آهن پَر
مھل بي مھل هوُ ڇُلي گهَٽِ وَڌِ
چنڊَ، تارا نٿا سَڏِن مونکي
سوچ اِن ۾ پَکي اُڏي گهَٽِ وَڌِ
فرق اُسَ، ڇانوَ ۾ ڪرڻُ مُشڪِل
نوُرُ اکڙيُن ۾ ٿو رَهي گهَٽِ وَڌِ
يادِ اُنَ جي آ، تاتِ اُنَ جي آ
باقي ڪم ڪار ٿو پُڄي گهَٽِ وَڌِ