نعت
مِٺا محبوب موليٰ جا، هينئين جا هار سُڻ سڏڙا.
سوا تنهنجي نه ڪو ڀرجهل، نه ٿم ڪو آسرو ڪنهنجو،
گناهن ۾ غرق آهيان، روئان پيو زار سُڻ سڏڙا.
اوهان جي ئي شفاعت سان، مدايون ميٽجي وينديون،
ولهو آهيان وسيلو ٿي، مِڙن مهندار سُڻ سڏڙا.
پيس مهراڻ جي منهن ۾، نه سيڻا سنڊ ڪو ساٿي،
اڪاري پار ڪر مونکي، اُڪارڻ هار سُڻ سڏڙا.
دنيا جي حِرس ۽ لالچ، ولين جيئن مون وڪوڙيو آ،
ڪڍي ڪُن مان مونکي ڪرتون پيارا پار سُڻ سڏڙا.
هتي سڀ ڪوڙ جا رشتا، ڇڏي هُت هيڪلو هلبو،
جتي ڪم ڪو نه ايندو ڪو، لَهج اُت سار سُڻ سڏڙا.
پيو پَلپَل پُڪاريندس، علي احمد اُچاريندس،
ڪميني تي ڪرم ڪر ڪو، اڙين آڌار سُڻ سڏڙا.
نه مون انصاف جي گُهر آ، فضل جو ڪر مَٿم ڦيرو،
اڀاڳي ’عبد سنڌيءَ‘ کي ٿيئي ديدار سُڻ سڏڙا.